tag:blogger.com,1999:blog-317734232024-02-20T10:14:17.140-08:00Collecting images around the globeniathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.comBlogger39125tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-25609071862203142052006-10-09T13:44:00.000-07:002006-10-09T13:51:46.793-07:00απολογισμός28 ημέρες<br /> 5 χώρες<br /> 6 πτήσεις<br /> 2 ακτοπλοικές μετακινήσεις<br /> 13 σιδηροδρομικές διαδρομές<br /> 5 μετακινήσεις με λεωφορείο<br />10.312 χιλιόμετραniathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1157925766744931292006-09-10T13:20:00.000-07:002006-09-10T15:02:46.936-07:00Σάββατο 19.08.2006<span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);">Rabat</span><br /><div style="text-align: justify;"><br />Ξύπνησα κατά τις 07:00 (πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι) με έντονους πόνους στο στομάχι, οι οποίοι συνοδεύτηκαν σύντομα από διάρροια. Δεν νομίζω ότι με πείραξε το χθεσινοβραδυνό φαγητό γιατί μου φάνηκε αρκετά καλό το εστιατόριο. Μάλλον είναι συμπτώματα της θερμοπληξίας σε συνδιασμό με το κλιματιστικό του δωματίου. Αποφάσισα να φάω πρωινό στο ξενοδοχείο μήπως και ηρεμήσω.<br />Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και ήθελα να κατέβω στην μεδίνα για φωτογραφίες, αλλά ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Ξεκουράστηκα όσο μπορούσα, μάζεψα τα πράγματα μου, πλήρωσα το ξενοδοχείο και δρομολόγησα την αποχώρηση μου από το Μαρακές.<br />Ο ταξιτζής μου διευκρίνησε από την αρχή ότι ήθελε 11 ντίρχαμ για να με πάει στο σταθμό των τρένων, αλλά όταν φτάσαμε και του έδωσα 21 έκανε πως ξέχασε να μου δώσει ρέστα. Και τα ζήτησα σε αγγλογαλλοαραβοισπανοελληνικά. Ή μάλλον στην νοηματική!!!<br />Βρήκα εισιτήριο πρώτης θέσης και ταξίδεψα άνετα (παρά τις ενοχλήσεις μου) μέχρι το Rabat. Και ενώ μέχρι σήμερα δεν μου είχαν ζητήσει ποτέ το εισιτήριο μου, σε αυτό το ταξίδι χρειάστηκε να ο δείξω στον...ίδιο ελεγκτή πάνω από 5 φορές.<br />Στην διάρκεια της διαδρομής πήγα στο τελευταίο βαγόνι για να βγάλω μερικές φωτογραφίες, ώσπου με διέκοψε ο ελεγκτής για να μου πει ότι απαγορεύεται!!!<br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat1.jpg" alt="" border="0" /></a></div>Πιστό στην ασυνέπεια του, το τρένο έφτασε με 40' καθυστέρηση. Και εγώ πιστός στην όρεξη μου για περιπέτεια αγνόησα πάλι τα ταξί έξω από τον σταθμό και περπάτησα μέχρι το ξενοδοχείο (25' απόσταση).<br />Η ρεσεψιονίστ με προειδοποίησε ότι η πλαζ του Rabat δεν είναι σπουδαία, αλλά εμένα μου είχε κολλήσει η ιδέα να κάνω μπάνιο στον Ατλαντικό.<br />Και ενώ ήμουν σε δίλημμα αν θα πάω για μπάνιο ή θα δω τα αξιοθέατα της πόλης, κατάφερα να τα συνδιάσω όλα. Στην διαδρομή από το ξενοδοχείο στην παραλία πέρασα από το μαυσωλείο του βασιλιά Mohamedd V, παππού του σημερινού βασιλιά , από το κάστρο και από τα γραφικά σοκάκια με τα άσπρα και γαλάζια σπιτάκια και καλντερίμια που θυμίζουν κυκλαδίτικο νησί.<br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat5.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat2.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat4.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat3.jpg" alt="" border="0" /></a></div><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat6.jpg" alt="" border="0" /></a></div><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat7.jpg" alt="" border="0" /></a></div>Η πλαζ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα σαν κοινωνικό γεγονός. Χωρίς ξαπλώστρες και ομπρέλες, αλλά γεμάτο μαντήλες και υπερκινητικούς μαροκινούς να αναστατώνουν τα πάντα.<br />Μπηκα στον πειρασμό και βούτηξα στη θάλασσα. Ο αέρας είχε σηκώσει κύμα και το κύμα είχε ανακατεύσει την άμμο και έκανε τη θάλασσα να μοιάζει με...βούρκο. Σε 5΄είχα βγει. Ξαπλωμένος στην πετσέτα, χάζευα τον κόσμο και προσπαθούσα να αγνοήσω τον εκφωνητή του "Radio Plaze de Rabat" που δεν σταματούσε να μιλάει στα αραβικά.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat9.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat9.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat8.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat8.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat10.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat10.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat11.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat11.jpg" alt="" border="0" /></a></div>Η παραλία είχε και ντουζιέρες όπου έβγαλα την αλμύρα και άλλαξα. Και συνέχισα τη περιπλάνηση μου μέσα στην αγορά της μεδίνας.<br />Η μεδίνα του Rabat είναι η πιο τακτοποιημένη, περιποιημένη και καθαρή από όσες είδα στο Μαρόκο. Φέρνει λίγο σε παζάρι παραμονή της γιορτής του πολυούχου ελληνικής πόλης, μόνο που λειτουργεί 365 μέρες τον χρόνο και ο κόσμος δημιουργεί το αδιαχώρητο.<br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat12.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat12.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat13.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat13.jpg" alt="" border="0" /></a></div>Βγαίνοντας από την μεδίνα βρέθηκα στην κεντρική λεωφόρο Mohamedd V, στο κέντρο της οποίας είχαν φτιάξει ένα μεγάλο πεζόδρομο (αλα Ράμπλα) με φοίνικες αριστερά και δεξιά. Μικροπωλητές είχαν στήσει την πραμάτεια τους πάνω σε σεντόνια στο δρόμο. Η παρουσία της αστυνομίας έκανε τους μικροπωλητές να μαζέψουν βιαστικά το εμπορευμα τους και να τραπούν σε φυγή. Μπροστά σε αυτή την εικόνα, οι αστυνομικοί περιορίζονται στο να σπρώχνουν τους μικροπωλητές για να επιταχύνουν την αποχώρηση τους!<br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat14.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat14.jpg" alt="" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat15.jpg"><br /></a></div>Περπάτησα την κεντρική λεωφόρο και βγήκα στον σταθμό των τρένων. Έχοντας κάνει το τετράγωνο, είχα δει όλο το κέντρο της πόλης.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/rabat15.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/rabat15.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Αφού δεν βρήκα τίποτα να μου γεμίζει το μάτι για φαγητό, γύρισα να φάω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου (Στέλιο μην γκαρίζεις...την επόμενη φορά θα πάμε μαζί και θα τρώμε από τον δρόμο).<br />Τα εστιατόρια των ξενοδοχείων είναι από τα ελάχιστα σημεία όπου πωλείται αλκοόλ. έτσι, εκτός από τους ταξιδιώτες που προτιμούν την ασφάλεια και την ευκολία τους, πελάτες είναι και ευκατάστατοι άραβες που απολαμβάνουν το φαγητό τους συνοδεία κρασιού ή μπύρας. Η παρέα πίσω μου άνοιγε το ένα μπουκάλι μετά το άλλο.<br />Το ίδιο ισχύει και με τα clubs. Στην πλειοψηφία τους σταγάζονται στα μεγάλα ξενοδοχεία. Τα υπόλοιπα είναι άθλια καταγώγια.<br /></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156672199526626522006-08-27T02:44:00.000-07:002006-08-27T02:49:59.526-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/11%20marrak1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/11%20marrak1.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/11%20marrak7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/11%20marrak7.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/11%20marrak6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/11%20marrak6.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/11%20marrak8.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/11%20marrak8.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/11%20marrak3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/11%20marrak3.jpg" alt="" border="0" /></a>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156674715144012042006-08-27T02:40:00.000-07:002006-08-27T03:31:57.636-07:00Παρασκευή 18.08.2006<span style="">08:30 ήμουν στο γραφείο τουρισμού του Μαρακές. Ο υπάλληλος σε σπαστά αγγλικά μου είπε ότι πρέπει να πάρω τηλέφωνο στο αντίστοιχο γραφείο στην Essaouira για να βρω δωμάτιο. Πήρα αλλά κανείς δεν απαντούσε.<o:p></o:p></span> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Έτσι πήρα σβάρνα τα ταξιδιωτικά γραφέια για να καταλήξω γρήγορα στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω μπάνιο. Τα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα και για να βρω ενοικιαζόμενα δωμάτια θα έπρεπε να πάω εκεί. Μεγάλο το ρίσκο.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Φορτωμένος με τα ψώνια των προηγούμενων ημερών πήγα στο ταχυδρομείο για να τα στείλω στην Ελλάδα. Ο υπάλληλος μου είπε ότι 100% θα φτάσουν σπασμένα και πρότεινε να τα βάλω σε ξύλινο κουτί.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Βρέθηκα στην αγορά της νέας πόλης να ψάχνω για κουτί. Ολοι οι μαγαζάτορες πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν και ας μην καταλάβαιναν τι ήθελα. Με έβλεπαν σαν ξερολούκουμο. Τελικά βρήκα κάποιον που μίλαγε αγγλικά, κάναμε το αμπαλάζ σε χαρτόκουτο, φορτώθηκα και 3 κόκκινα μπολάκια φαγητού και γύρισα στο ταχυδρομείο.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Αφού έκλεισα καλά το κουτί με ταινία, ο υπεύθυνους του ταχυδρομείου μου ζήτησε να το ανοίξω για να δει τι έχει μέσα. Τελικά πάνω στην κουβέντα, το ξέχασε. Και ενώ το δέμα ήταν έτοιμο, ο υπάλληλος που κόλλησε το χαρτί με τις διευθύνσεις και έβαλε, για τα μάτια, 2 ταινίες ακόμη, ζήτησε 20 ντίρχαμ για το αμπαλάζ. Και ας μην ήξερε γρι αγγλικά.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Τελικά ξεφορτώθηκα <st1:metricconverter productid="7,5 κιλά" st="on">7,5 κιλά</st1:metricconverter>. Ελπίζω να φτάσουν σε καλή κατάσταση στην Αθήνα. Άλλωστε έχω γεμίσει το κουτί με ενδείξεις «FRAGILE-ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ».<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Είχε πάει σχεδόν 12:00, δεν είχα βρει δωμάτιο στην παραλία και έπρεπε να φύγω και από το ξενοδοχείο. Να πάω που; Ευτυχώς μου είπε η ίδια ρεσεψιονίστ ότι μπορούσα να μείνω άλλη μια μέρα. Έτσι άλλαξα τα πλάνα μου, αποφάσισα να μεινω στο Μαρακές, έκλεισα δωμάτιο την επόμενη για το Rabat, με σκοπό να φύγω την Κυριακή από Tanger για Malaga.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Μετά την πρωινή 3ωρη και βάλε περιπλάνηση μου κάτω από τον ήλιο, το μόνο που είχα κουράγιο να κάνω ήταν να κοιμηθώ.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Το απόγευμα αγνόησα την μεδίνα και αποφάσισα να κινηθώ προς την καινούργια πόλη. Εκεί τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ακριβά αυτοκίνητα, καλοντυμένοι νεαροί και νεαρές. Τα McDonalds είχαν τεράστιες ουρές. Μπήκα να πάρω ένα παγωτό. Περίμενα 15 λεπτά να φτάσω στο ταμείο (είχε 6 ταμεία ανοιχτά) και είδα όλοι τη νέα κολεξιόν των δυτικών οίκων μόδας. Οι τιμές στα McDonalds λίγο χαμηλότερες από ότι στην Ελλάδα. Απλησίαστες όμως για τον μέσο μαροκινό. Στην Ελλάδα τα McDonalds είναι στέκι τουριστών και πιτσιρικάδων για φτηνό και γρήγορο φαγητό. Στο Μαρόκο είναι στέκι της μπουρζουαζίας.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/mcd.jpg"><img style="cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/mcd.jpg" alt="" border="0" /></a></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Κατα μήκος του δρόμου νεαρά παιδιά φορώντας μια μπλε στολή-ρόμπα σου έδιναν οδηγίες για να παρκάρεις. Είναι η απάντηση του Μαρόκο στα παρκόμετρα. Οι παρκαδόροι αυτοί δουλεύουν για το κράτος και μαζεύουν τα κόμιστρα για το παρκάρισμα στο δρόμο. Πιο πέρα, αστυνομικοί σταματάνε τα διερχόμενα αυτοκίνητα και μοιράζουν κλήσεις. Αναδιανομή εισοδήματος!<o:p></o:p></span></p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156671526958633842006-08-27T02:13:00.000-07:002006-08-27T02:38:50.000-07:00Πέμπτη 17.08.2006<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/07%20road1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/07%20road1.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Σηκώθηκα νωρίς και κατέβηκα στη ρεσεψιόν, όπου μου είπαν ότι τελικά μπορώ να μείνω και σήμερα. Ανακούφιση!!!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Περιπλανήθηκα στους κήπους και στα σοκάκια της πόλης, η κίνηση απίστευτη. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, μηχανάκια, κάρα, γαϊδούρια μποτιλιαρισμένα, να κορνάρουν ασταμάτητα (α ρε Ελλαδάρα). Φανάρια υπάρχουν, αλλά είναι λιγοστά. Φανάρια για πεζούς ούτε για δείγμα. Όσο για τις διαβάσεις, απλά ομορφαίνουν το δρόμο.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/07%20road2.0.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/07%20road2.0.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/07%20marrak2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/07%20marrak2.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/07%20traffic.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/07%20traffic.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span style=""> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Το πίο επικίνδυνο πράγμα στο Μαρόκο είναι να σταυρώσεις τον δρόμο. Και ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται καθώς οι μαροκινοί δεν πατάνε ποτέ φρένο...πατάνε εσένα! Για να μην με παρασύρει κανένα...γαϊδούρι στεκόμουν δίπλα σε ντόπιους και πέρναγα το δρόμο μαζί τους. Αυτοί ξερουν καλύτερα.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Μποτιλιάρισμα έχει και στο οδικό δίκτυο τη χώρας. Στην πλειοψηφία του αποτελούμενο από μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, χωρίς διάζωμα, ένα κάρο ή μια νταλίκα είναι ικανά να παραλύσουν την κυκλοφορία και να παρατείνεις το ταξίδι σου για άπειρο χρόνο. Τα όρια κυκλοφορίας είναι αυστηρά καθώς η αστυνομία παραμονεύει παντού για να δώσει κλήσεις.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Όλο το Μαρόκο είναι γεμάτο σημαίες της χώρας. Κάθε κτίριο φέρει τουλάχιστον μία ή είναι στολισμένο στα χρώματα της χώρας...κόκκινο και πράσινο. Μου είπαν ότι ο στολισμός οφείλεται στο ότι ο βασιλιάς είχε τα γενέθλια του στις 30 Ιουλίου. Εντάξει, αλλά έχουν περάσει 17 μέρες και ακόμα να ξεστολίσουν...το δένδρο!!! Μάλλον είναι μόνιμο το ντεκόρ.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/08%20flags.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/08%20flags.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span style=""><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Για την επόμενη μέρα ο προγραμματισμός μου είχε παραλία...Essaouira (σουίρα την προφέρουν οι ντόπιοι) ή Agadir, τα δύο γνωστότερα σημεία παραθερισμού του Μαρόκου. Όμως ήταν σαββατοκύριακο και στο ίντερνετ δεν μπορούσα να βρω δωμάτιο ούτε για δείγμα. Η ρεσεψιονίστ μου είπε ότι τα τουριστικά γραφεία είναι στην Boulevard Mohamedd V, στην νέα πόλη, και αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί το επομενο πρωί.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Επέστρεψα στη μεδίνα και περιπλανήθηκα στα σοκάκια. Στο γυρισμό έχασα το δρόμο. Ένα πιτσιρίκι με προσέγγισε κια προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ήταν μόλις 15 χρονών, με σάπια δόντια και μιλούσε λίγα ισπανικά. Με έβγαλε στο δρόμο μου κάνοντας μου ξενάγηση στην πορεία και στο τέλος ζήτησε «regalo». Με τα 10 ντίρχαμ που το έδωσα με ευχαρίστησε και έφυγε για τον επόμενο αγνοούμενο.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Το να κυκλοφορείς στα σκοτεινά δρομάκια της μεδίνα είναι απόλυτα ασφαλές! Μπορεί ο κόσμος που μένει εκεί να υποφέρει από φτώχεια, αλλά δεν πρόκειται να σε πειράξει κανείς. Για τους Άραβες η επιθετικότητα είναι στοιχείο ξένο και ο σεβασμός στους τουρίστες βασική τους αρχή (ακούει κανείς στα ελληνικά νησιά;;;). Στα δρομάκια έβλεπα πολλούς να ζητιανεύουν, ακόμη και γυναίκες με μαντήλες, με το κεφάλι χαμηλωμένο και το χέρι απλωμένο Από τις ανοιχτές πόρτες διέκρινα σπίτια 2Χ3, σαν αποθήκες, χωρίς κρεβάτι, χωρίς μπάνιο, χωρίς τίποτα. Δεκάδες άστεγοι κοιμόντουσαν στην άκρη του δρόμου.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Η αγορά δεν κλείνει ποτέ. Ακόμα και πολύ μετά τα μεσάνυχτα έβρισκες υπαίθριους πωλητές για να αγοράσει φρούτα, κρέας, ψάρια και ότι άλλο μπορούσες να φανταστείς. Μαροκινοί και μαροκινές γυρνάνε στους δρόμους, κάθονται σε παγκάκια, πεζούλια και πλατείες. Πολλοί στέκονται απά στο δρόμο και χαζεύουν τον κόσμο που περνά. Το Μαρόκο ποτέ δεν κοιμάται.<o:p></o:p></span></p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156533303695477532006-08-25T12:08:00.000-07:002006-08-25T12:27:43.716-07:00Τετάρτη 16.08.2006<div style="text-align: justify;">Ξύπνησα και επισκέφτηκα το γειτονικό σούπερ μάρκετ για να φτιάξω το πρωινό μου. Αγόρασα ψωμάκια, τυρί, γαλοπούλα, ντομάτες και διάφορα άλλα μπινελίκια.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/05%20super.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/05%20super.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Κατέβηκα ξάνα στη μεδίνα και κατευθύνθηκα στα souks (τα καταστήματα). Υποτίθεται ότι τα souks είναι οργανωμένα με βάση το τι πουλάνε. Πλέον είναι μαγαζάκια 2Χ2, συνήθως, που πουλάνε τα πάντα. Σε λιγάκι βρέθηκα με 2 ζευγάρια δερμάτινες παντόφλες, αναμνηστικά μπρελοκάκια, ένα σκεύος για tajine (παραδοσιακό μαροκινό – κάτι σαν γάστρα) και πολλά ακόμη...και χωρίς λεφτά. Ευτυχώς είχα αφήσει κάποια στο ξενοδοχείο.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/06%20souk2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/06%20souk2.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/06%20souk3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/06%20souk3.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/06%20souk1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/06%20souk1.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Στα στενά δρομάκια της αγοράς, εκτός από τους χιλιάδες πεζούς, κυκλοφορούν μηχανάκια γαιδούρια και άνθρωποι που μεταφέρουν μεγάλα καρότσια με εμπορεύματα. Συχνά ακούς ένα κορνάρισμα ή μια φωνή πίσω σου και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να παραμερήσεις, για να μην σε...παραμερήσουν. Χάος!!!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/10%20medinatraffic.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/10%20medinatraffic.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Είχα ενθουσιαστεί τόσο από το Μαρακές που αποφάσισα να περάσω άλλη μία μέρα εδώ. Όμως στο ξενοδοχείο μου είπαν ότι δεν έχει ελέυθερα δωμάτια μέχρι την Δευτέρα. Άρχισα το ψάξιμο στην πόλη για να καταλάβω ότι τα πάντα ήταν complet. Και έπεσα για ύπνο χωρίς να ξέρω τι θα μου ξημερώσει.<br /></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156532602152506892006-08-25T11:53:00.000-07:002006-08-25T12:03:22.196-07:00Πηγαίνοντας Μαρακές<div style="text-align: justify;"><span style="">Στην διαδρομή πιάνω κουβέντα με έναν μαροκινό που καθόταν απέναντι μου...στα ιταλικά. Το σκέφτομαι και βάζω τα γέλια. Σε αυτή τη χώρα έχω συνεννοηθεί στα ισπανικά και στα ιταλικά καλύτερα από τα αγγλικά. Και αναρωτιέται ο πατέρας μου τι τις θέλω τόσες ξένες γλώσσες!!! <o:p></o:p></span> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="">Αφού απλώνουμε τον χάρτη και αποκτώ ένα πλήρες μάθημα μαροκινής γεωγραφίας, μαθαίνω ότι στο Μαρακές (ίσως και σε όλο το Μαρόκο) οι φοίνικες έχουν το ρόλο της αγελάδας στις Ινδίες. Κανείς δεν τους πειράζει. Και αν χρειαστεί να περάσει δρόμο, ο φοίνικας δεν θα κοπεί. Απλά ο δρόμος θα κάνει παράκαμψη. Άρα όσοι θέλετε να αγοράσετε γη για να χτίσετε, φροντίστε να μην έχει φοίνικες το οικόπεδο!</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/01%20foinikas.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/01%20foinikas.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span style=""><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Καθώς πλησιάζει το τρένο στο Μαρακές, η εικόνα αλλάζει. Όλα τα κτίσματα είναι βαμμένα κόκκινα, στο χρώμα της γης. Μια ομοιογένια εκπληκτική, αντάξια της κυκλαδίτικης ασπρίλας.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Στο σταθμό αποφασίζω να αποφύγω τη μαφία των ταξιτζίδων που παραμονεύουν και ξεκινάω με τα πόδια, με σκοπό να πάρω ταξί από το δρόμο. Τελικά εντυπωσιάζομαι από τα κτήρια, κάνω στάσεις για φωτογραφίες και έπειτα από 30 λεπτά φτάνω στο ξενοδοχείο. Με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω ότι δίπλα στο ξενοδοχείο έχει super market. Τουλάχιστον δεν θα πεθάνω από πείνα και δίψα!</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/02%20buildings.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/02%20buildings.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span style=""><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Από το δωμάτιο μου έχω μια καταπληκτική θέα της μεδίνας. Κάνω ένα ντουζάκι και ξεκινάω να την εξερευνησω. Η γενική εικόνα δεν διαφέρει από αυτή της Καζαμπλάνκα. Απλά η μεδίνα του Μαρακές είναι μεγαλύτερη και ωραιότερη. Και κάπως πιό περιποιημένη (θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και περισσότερο τουριστική).</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/03%20view.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/03%20view.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span style=""><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Ακολουθώ το δρόμο για την πλατεία Jemaa El Fna, το κέντρο της ζωής του Μαρακές. Μιά από τις μεγαλύτερες πλατείες που έχω δει ποτέ γεμάτη με:<o:p></o:p></span></p> <!--[if !supportLists]--><ul><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">πάγκους που σερβίρουν φαγητό<o:p></o:p></span></li><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">πάγκους που σερβίρουν φρέσκο χυμό πορτοκάλι<o:p></o:p></span></li><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">γητευτές φιδιών<o:p></o:p></span></li><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">οργανοπαίχτες<o:p></o:p></span></li><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">χειρομάντες<o:p></o:p></span></li><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">αφηγητές ιστοριών<o:p></o:p></span></li><li><span style="font-family:Symbol;"><span style="">·<span style=";font-family:";font-size:7;" > </span></span></span><span style="">νερουλάδες<o:p></o:p></span></li></ul><!--[endif]--><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">και λογής ακόμη δραστηριότητες. Ένα μπάχαλο γεμάτο κόσμο!</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/04%20elfna1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/04%20elfna1.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/04%20elfna2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/04%20elfna2.jpg" alt="" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/04%20elfna5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/04%20elfna5.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/04%20elfna3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/04%20elfna3.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/04%20elfna4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/04%20elfna4.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span style=""><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Πριν φτάσω στην πλατεία είπα να δοκιμάσω τις ικανότητες μου στο παζάρι. Γυναίκες είχαν απλώσει σκουφιά και αραβικά καπέλα στο δρόμο. Τιμή εκκίνησης 50 ντίρχαμ το ένα. Τελικά πήρα 6 για 100 ντίρχαμ. Μπορεί να τα πήρα σε τιμή ευκαιρίας ή να μου έπιασαν τον κώλο. Στο Μαρακές ποτέ δεν ξέρεις!!!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Είχα αποφασίσει να δειπνήσω στο εστιατόριο El Marrakshi, με θέα την πλατεία. Στην είσοδο με ενημέρωσαν ότι είναι γεμάτο. Τότε ένας νεαρός που στεκόταν εκεί προσφέρθηκα να με πάει σε ένα άλλο εστιατόριο που είναι «σομ-σομ», το ίδιο δηλαδή. Ύστερα από 10 λεπτά (!) περπάτημα στους πηγμένους πεζόδρομους γύρω από την πλατεία, καταλήξαμε στο εστιατόριο ενός Ryad (παραδοσιακά μαροκινά σπίτια που έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενώνες).<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Το μενού ήταν στα γαλλικά και έτσι συμβουλέυτηκα τις ισπανίδες που καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι και είχαν διαλέξει στην τύχη. Δοκίμασα pastille με κοτόπουλο (πίττα γεμιστή με επικάλυξη κανέλα και ζάχαρη άχνη) και την κλασική σούπα harira (με ρεβύθια και άλλα όσπρια και λαχανικά – Μάνα καμμία σχέση με τα ρεβύθια που φτιάχνεις και δεν τρώω). Το φαγητό αδιάφορο, αλλά τουλάχιστον γέμισα το στομάχι μου.<o:p></o:p></span></p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156433214283032972006-08-24T08:16:00.000-07:002006-08-27T03:47:24.080-07:0018:00<div style="text-align: justify;" align="justify">Έφτασα επιτέλους Casablanca ύστερα από 7 ώρες στο τρένο. Ο ταξιτζής που με «γράπωσε» έξω από το σταθμό ζήτησε 30 ντίρχαμ (3 ευρώ) για να με πάει στο ξενοδοχείο. Ήξερα ότι είναι πολλά αλλά δεν είχα κουράγιο για παζάρια.<o:p></o:p></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;" align="justify">Στην διαδρομή άνοιξα το παράθυρο για να γλυτώσω από τη ζέστη και κόντεψα να πεθάνω από το καυσαέριο. Το σύννεφο καπνού και η μπόχα που έβγαινε από τις εξατμίσεις έκανε την πόλη θάλαμο αερίων. Αν και έιχα επιφυλάξεις, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούν αμόλυβδη, απλά οι καταλύτες τους έχουν από καιρό...πεθάνει.<o:p style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;"></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;" align="justify">Δίπλα στο ξενοδοχείο μου έμενε ο φίλος μου ο Άγγελος με τον Γιώργο και τους νεόνυμφους. Είχαν συμπληρώσει ήδη 15 μέρες στο Μαρόκο, συμμετείχαν σε παραδοσιακό γάμο και επέστρεφαν Ελλάδα την επόμενη μέρα. Πέρασα από εκεί και ανταλλάξαμε εμπειρίες για το Μαρόκο. Με όσα άκουσα τρομοκρατήθηκα. Θα μπορούσα άνετα να το βάλω στα πόδια. Αλλά είχα ήδη ζήσει αρκετά για να αντέξω.<br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;" align="justify">Φάγαμε όλοι μαζί στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τους. Δοκίμασα παραδοσιακή μαροκινή κουζίνα (σούπα χαρίρα και ταζίν με κοτόπουλο). Ομολογώ ότι ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το δείπνο.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;" align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/1600/aggcasa.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1470/3220/320/aggcasa.jpg" alt="" border="0" /></a></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;" align="justify"><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">Μετά το φαγητό ξεινήσαμε για μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη με σοφέρ τον Άγγελο. Τα φωτισμένα κτίρια και κυρίως το τζαμί Hassan II (το τρίτο μεγαλύτερο μετά τις Μέκκας και τις Μεδίνας) δίνουν μια πινελιά αίγλης στην πόλη. Σε κάθε τι το φωτισμένο σταματούσαμε και κατεβαίναμε για φωτογραφίες. Τουρίστες σε κίνηση...!</span><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;" align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa2.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;" align="justify">Στην παραλιακή ζώνη τα μπαρ το ένα δίπλα στο άλλο, ουρές στο drive-thru των McDonald’s, ακριβά αυτοκίνητα, όμορφα ντυμενοι μαροκινοί, στο βάθος ο φάρος και δίπλα του περιτοιχισμένη η παραγκούπολη, η απόλυτη φτώχεια και μιζέρια. Το Μαρόκο των έντονων αντιθέσεων. Προχωράς και βρίσκεσαι στη γειτονιά με τις βίλες και πιο πέρα η παλιά μεδίνα με τα χαμόσπιτα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;" align="justify">Η μεδίνα (το παλιό κέντρο κάθε πόλης) είναι γεμάτη ζωή την ημέρα. Μπακάλικα που πουλάνε ψωμί, γιαούρτια, αναψυκτικά και ότι άλλο φανταστείς, η αγορά που θυμίζει Μοναστηράκι, υπαίθρια αγορά αλά ελληνική «λαϊκή», κρεοπωλεία και ψαράδικα, κουρεία και ζωντανές κότες. Πάρε ότι θες ή καλύτερα μην πάρεις τίποτα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;" align="justify"><br /></p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa4.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa1.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa6.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa3.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa7.jpg" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa10.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa10.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Δαιδαλώδη σοκάκια, σπιτάκια μπροστά στα οποία οι εργατικές κατοικίες μας μοιάζουν παλάτια. Βρώμα παντού. Η πόλη όλη έχει το άρωμα ψόφιου σάπιου ψαριού.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa12.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa12.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Διέσχισα τη μεδίνα και περπάτησα μέχρι το τζαμί. Με 120 ντίρχαμ συμμετείχα στο γκρουπ ξενάγησης των 11:00. Το τζαμί χωράει 25.000 προσκυνητές και είναι ανοιχτό 5 φορές στην διάρκεια της ημέρας. Ενδιάμεσα δεχεται μη μουσουλμάνους για ξενάγηση. Ο μιναρές τους φτάνει τα 200 μέτρα. Στο ισόγειο ο χώρος προσευχής, στο υπόγειο τα λουτρά και δίπλα το χαμάμ. Χτίστηκε μέσα σε 6 χρόνια με εργάτες να δουλεύουν 2 ώρες την ημέρα και από 100% μαροκινά υλικά (εκτός από το μάρμαρο και τους πολυελαίους που ήραν από την Ιταλία).<br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa9.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa9.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa8.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa8.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο βρέθηκα μπροστά σε υπαίθριο γήπεδο ποδοσφαίρου. Σε ένα δρόμο, παιδιά είχαν χαράξει με μπογιά τις γραμμές του γηπέδου και είχαν ρίχτεί στο παιχνίδι. Τα διερχόμενα αυτοκίνητα τους έκαναν να το σταματούν προσωρινά.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/casa13.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/casa13.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έφαγα στο ξενοδοχείο γιατι δεν έιχα όρεξη για πειραματισμούς στο δρόμο. Το ταξί που με πήγε στο σταθμό των τρένων είχε μετρητη λαι έτσι έμαθα ότι το πραγματικό κόστος της διαδρομής ήταν 1,40 ευρώ.<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div style="text-align: justify;">Εισιτήρια πρώτης θέσης για Μαρακές πάλι δεν υπήρχαν και αρχικά τρόμαξα ότι θα ξαναζούσα τη χθεσινή περιπέτεια. Ωστόσο βρήκα αμέσω θέση και μάλιστα σε πλήρως κλιματιζόμενο βαγόνι. Στη διαδρομή οι εικόνες όμοιες. Στα προάστια της Καζαμπλάνκα τα μεγάλα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο. Και στο σταθμό Casa Oasis για άλλη μια φορά η απόλυτη αντίθεση. Η μαντρωμένη παραγκούπολη και στην άλλη πλευρά του δρόμου καινούργιες πολυκατοικίες και όμορφα σπίτια. </div><div style="text-align: justify;"></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156432529481660522006-08-24T08:15:00.000-07:002006-08-24T08:15:29.483-07:0016:30Πλησιάζουμε στο Rabat. Έχω συμπληρώσει ήδη 13 ώρες στο πόδι. 3 στο λεωφορείο, 2 στο πλοίο, 5 στο τρένο, μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά με έντονη ενέργεια παρά την ταλαιπωρία. Οι εικόνες του επαρχιακού Μαρόκο δίνουν τη θέση τους σε ελαφρά πιό «δυτικές» (ή μάλλον ανατολικοευρωπαϊκές) εικόνες.<br />Είμαι σίγουρος ότι αν είχα έρθει στο Μαρόκο με αεροπλάνο και περνούσα όλες μου τις μέρες στην Καζαμπλάνκα ή στο Μαρακές θα έφευγα με εντελώς διαφορετική εικόνα για τη χώρα. Τώρα νομίζω ότι έχω ζήσει το πραγματικό Μαρόκο. Και ακόμα έχω πολλά να δω...niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156432476052680622006-08-24T08:14:00.000-07:002006-08-24T08:14:36.053-07:0016:03<div align="justify"><br />«Οι Μαροκινοί είναι αξιαγάπητοι». Αφού πέρασα μια ώρα στο διάδρομο, στο σταθμό της Kenitra άδειασαν θέσεις στη διπλανή καμπίνα και κάθησα. Επειδή δεν μπορούσα να να φέρω τη βαλίτσα μου, την άφησα στο διάδρομο. Τότε μια κοπέλα (που καθόμασταν μαζί στο διάδρομο και τώρα ήταν στην καμπίνα), είπε στον φίλο της να φέρει τη βαλίτσα μου μπροστά στην καμπίνα για να την βλέπω. Πιθανότητα να συμβεί αυτό στην Ελλάδα: 0%. Στην αρχή ένοιωθα ότι κινδύνευα από τους Άραβες, αλλά αποδεικνύονται έντιμοι και φιλικοί. Και ας μην καταλαβαίνω τι λένε... </div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156432032463815912006-08-24T08:06:00.000-07:002006-08-24T08:09:15.766-07:00Η ατελείωτη πορεία<div align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/tangerst.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/tangerst.jpg" border="0" /></a>Το κτίριο του σταθμού Tanger Ville είναι καινούργιο, μοντέρνο και όμορφο. Και σου δίνει μια ψευδή εικόνα για το τι θα ακολουθήσει.<?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p> <p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Το τρένο έφευγε στις 11:00. Έφτασα 15΄ νωρίτερα και παρά τις ουρές έβγαλα εισιτήριο 2<sup>ης</sup> θέσης δυστυχώς, διότι η πρώτη ήταν γεμάτη. (Η διαφορά στην τιμή είναι ελάχιστη, στιν ποιότητα όμως τεράστια). Αυτό σήμαινε ότι αν βρεις θεση κάθεσαι και βέβαια γίνεσαι μουσκεμα γιατί δεν έχει κλιματισμό. Αλλά έτσι νοιώθεις Μαροκινός!!!</p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno1.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno1.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p>Οι Γάλλοι κατασκεύασαν τη γραμμή και έβαλαν τα τρένα να κινούνται στο Μαρόκο. Έκτοτε οι Μαροκινοί δεν έχουν κάνει τίποτα. Το τρένο είναι παλιό (χειρότερο από τον καρβουνιάρη), οι πόρτες είναι ανοιχτές στη διαδρομή για να αερίζονται οι επιβάτες και άνθρωποι κρέμονται από αυτές και από τα παράθυρα.<br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify">Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής καταλάβαινες ότι είσαι σε μια πολύ φτωχή χώρα. Στις πόλεις που διέσχιζε ή/και εξυπηρετούσε το τρένο έβλεπα εικόνες που μου θύμιζαν ταξίδι της Μάγιας Τσόκλη στην Αφρική. Και είναι όντως έτσι: χωμάτινοι δρόμοι, σπίτια από τούβλα και τσίγκους μισοτελειωμένα και ασοβάτιστα (αλλά τα περισσότερα με δορυφορικό πιάτο), ποδήλατα, κάρα και γαιδούρια μαζί με παλιά αυτοκίνητα, τα παιδιά ξυπόλητα να παίζουν πετώντας πέτρες το ένα στο άλλο.</div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno5.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno5.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno4.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno4.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno3.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno3.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno2.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno2.jpg" border="0" /></a> <div style="TEXT-ALIGN: justify"><o:p></o:p></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Κάθε σταθμός αποτελεί μια κυκλική περιτοιχισμένη περιοχή με ένα χωμάτινο, γεμάτο σκουπίδια, ημικύκλιο σε κάθε πλευρά. Σε ένα σημείο του τοίχους υπάρχει ένα άνοιγμα, είσοδος και έξοδος χωρίς πόρτα. Οι επιβάτες που κατεβαίνουν από το σταθμό περπατάνε μέσα στο χώμα προς το άνοιγμα. Γύρω από τον τοίχο συνήθως στήνεται το παζάρι. Κόσμος πάει και έρχεται, Και η ζωή κυλάει ήρεμα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Το τρένο ήταν υπερπλήρης και οι Μαροκινοί μετακινούνταν συνεχώς αλλάζοντας θέσεις. Σου έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν «μουσικές καρέκλες»! Και όπου καθόντουσαν έπιαναν κουβέντα με τους γύρω τους. Στη διαδρομή προσφέρει ο ένας στον άλλο ότι έχει...νερό...φαγητό...! Μπήκα και εγώ στο κλίμα και προσέφερα τσίχλα σε ένα παιδάκι που καθόταν δίπλα μου. Λίγο πιο μετά, όταν ήρθε η μητέρα του και του έδωσε κάτι να φάει αμέσως μου προσέφερε και αρνήθηκα ευγενικά. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Και ακόμα με το που κατεβαίνεις από το τρένο χαιρετάς με χειραψία τους διπλανούς σου (με τους οποίους προηγουμένως έχεις πιάσει κουβέντα). Ακολουθώντας τις συνήθειες τους, τους έδωσα το χέρι όταν κατέβηκα (μετά από 3 ώρες ταξίδι) στο Sidi Kacem για να αλλάξω τρένο. Το οποίο αντί να έρθει σε 30 λεπτά είχε ακόμη 30 καθυστέρηση και έτσι κλείσαμε μια ώρα στην αποβάθρα κοντά 500-600 άτομα, όρθιοι κάτω από τον ήλιο...!</p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno8.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno8.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno7.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno7.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno9.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno9.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/treno6.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/treno6.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Και όταν ήρθε το τρένο ήταν τόσο γεμάτο που κολλήσαμε ο ένας πάνω στον άλλο στους διαδρόμους και κάναμε τις βαλίτσες μας καθίσματα.<o:p></o:p></p></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156431961095237882006-08-24T08:05:00.000-07:002006-08-24T08:06:01.096-07:00Μαρόκο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/tanger.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/tanger.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style=""></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">9:45 (GMT <span style="color: rgb(255, 0, 0);">-1</span>) </span><br />Έφτασα στο Tanger στις 09:45 τοπική ώρα. Το Μαρόκο είναι στην ίδια ζώνη με την Αγγλία αλλά δεν εφαρμόζει την θερινή ώρα, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι η διαφορά μεταξύ Ισπανία και Μαρόκο να είναι 2 ώρες.<br />Με το που κατέβηκα στο λιμάνι κατάλαβα ότι η περιπέτεια θα άρχιζε σύντομα. Ρώτησα έναν λιμενοφύλακα στα ισπανικά πως να πάω στο σταθμό των τρένων και αφού ξεκίνησε να μου απαντά σε σπαστά ισπανικά με παρέπεμψε σε συνάδελφο του που επί 2 λεπτά μου μιλούσε στα γαλλικά και εγώ απλά κουνούσα το κεφάλι.<br />Κατευθυνόμενος προς την έξοδο του λιμανιού έπρεπε να περάσω από έλεγχο αποσκευών. Ένα δωματιο 3Χ4 μέτρα. Έμπαινες από την πρώτη πόρτα, φόρτωνες βαλίτσες στο μηχάνημα, τις έπαιρνες και έβγαινες από την άλλη πόρτα ένα μέτρο πιο μπροστά. Αναρωτιέμαι αν συνέχιζα ευθεία θα το καταλάβαινε κανείς;<br />Και εδώ είναι που αρχίζει η περιπέτεια. Για να πας στο σταθμό των τρένων πρέπει να πάρεις ταξί. Και βγαίνοντας από το λιμάνι έρχεσαι αντιμέτωπος με κουβάρι απο ταξί παρκαρισμένα με τέτοιο τρόπο που για να φύγει ένα πρέπει να μετακινηθούν όλα.<br />Είπα στον κράχτη ότι πάω στο σταθμό των τρένων και αφού φώναξε έναν οδηγό με οδήγησε σε ένα ταξί στο βάθος. Μπλοκαρισμένο από τουλάχιστον άλλα 3. Φορτώσαμε τις αποσκευές και ξεκινήσαμε. Όλα καλά μέχρι που τον ρώτησα γιατί δεν έχει ταξίμετρο και τότε μυ είπε ότι η διαδρομή είναι 10 ευρώ!!! Του απάντησα ότι μου είπαν οτί δεν είναι πάνω απο 2-3 και...με γύρισε πίσω.<br />Στην πιάτσα άρχισε να τσακώνεται με τον «κράχτη» και άλλους 2-3 οδηγούς κι τελικά με οδήγησαν σε άλλο αμάξι. Πριν φορτώσω έκανα παζάρι με τον οδηγο. Έριξε την τιμή στα 5 ευρώ (50 ντίρχαμ). Του αντιπρότεινα 40 για να δω τις αντοχές του, ξέροντας ότι το μικρότερο χαρτονόμισμα που είχα ήταν των 50 ντίρχαμ και δεν περίμενα να πάρω ρέστα. Άσε που περνούσε η ώρα και κινδύνευα να χάσω το τρένο. Τουλάχιστον είχα και ξενάγηση στην πορεία.<br />Στη συνεχεια έμαθα ότι στο Μαρόκο υπάρχουν 2 είδη ταξί. Τα Larges Taxis σαν αυτό που πήρα, τα οποία είναι για μεγάλες αποστάσεις και πέρνουν μέχρι και...6 άτομα και τα Petit Taxis (συνήθως κάτι παλιά Πεζό 205) που πέρνουν μέχρι 3 άτομα και είναι πιο οικονομικά.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/petit%20taxi.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/petit%20taxi.jpg" alt="" border="0" /></a><br /></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156431895999316092006-08-24T08:04:00.000-07:002006-08-24T08:11:56.793-07:00<div align="justify">08:45 (GMT +1)<?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p> </div><o:p></o:p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><br />Για να περάσεις από την Ισπανία στην Ταγγέρη υπάρχουν 2 επιλογές. Απο Algeciras σε 1 ώρα και 45 λεπτά ή από Tarifa σε 45 λεπτά. Το λεωφορείο από τη Σεβίλλη για Algeciras έκανε στάση στο λιμάνι, αλλά εγώ αποφάσισα να κατέβω στο σταθμό των λεωφορείων, να πάρω άλλο λεωφορείο για Tarifa και από εκεί να περάσω απέναντι. Λάθος επιλογή. Το επόμενο για Tarifa έφευγε σε μιάμιση ώρα και με βάση τους υπολογισμούς μου θα έφτανα στην Casablanca στις 19:15. Αλλαγή πλάνων...ποδαράδα και πίσω στο λιμάνι. Τουλάχιστον τώρα θα φτάσω στις 17:15. Κάπως καλύτερα.</p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/algeciras.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/algeciras.jpg" border="0" /></a><br /><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><o:p></o:p>Το πλοίο θα έφευγε στις 10:00. Αγόρασα το εισιτήριο (35 ευρώ απλή διαδρομή) στις 09:50 και άρχισα να κινούμε με βήμα γοργό. Πέρασα από το check-in και τον έλεγχο διαβατηρίων χωρίς πρόβλημα. Σε κανένα σημείο δεν ελέγχανε τις βαλίτσες. Μέσα στο πλοίο (που τελικά έφυγε στις 10:15) υπήρχε ένα τραπέζι για να δηλώσεις το αυτοκίνητο που είχες φορτώσει στο πλοίο και ένα παράθυρο όπου η μαροκινή αστυνομία σου σφράγιζε το διαβατήριο για την είσοδο σου στο Μαρόκο. Παρόλο που το ανακάλυψα νωρίς, το άφησα για αργότερα με αποτέλεσμα μετά από 1 ώρα να βρώ ουά πλέον των 30 ατόμων. Τουλάχιστον στην επιστροφή θα ξέρω.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify">Το ταξίδι ήρεμο, μόνη παραφωνία η μουσική. Σε μια διαδρομή μεταξύ Ανδαλουσίας και Βορείου Αφρικής η Diana Ross και η Whitney Houston μάλλον μοιάζουν σουρεάλ.<o:p></o:p></p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156431840932717772006-08-24T08:03:00.002-07:002006-08-24T08:04:00.933-07:00<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="IT"><span style="font-weight: bold;">06:15 (GMT +1)</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="IT"><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">«48 muertos, mismo puente, año pasado»</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Οι φωτεινές πινακίδες της εθνικής οδού ενημερώνουν τους οδηγούς ότι στην περσινή αργία του δεκαπενταύγουστου 48 άτομα έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους.<o:p></o:p></span></p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156431793899113012006-08-24T08:02:00.000-07:002006-08-24T08:03:13.946-07:00<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-weight: bold;"><span style="">Δευτέρα 14.08.2006<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><span style="font-weight: bold;">Σεβίλλη 05:30 (GMT +1)</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Παίρνω ταξί από το ξενοδοχείο για τον σταθμό των λεωφορείων. Ο ταξιτζής μου λέει ότι με τόση ζέστη όλοι έχουν φύγει για τις παραλίες και ότι η καλύτερη εποχή για τη Σεβίλλη είναι ο Μάρτης. Τον Απρίλη που έχουν την καθιερωμένη γιορτή (feria) η πόλη είναι γεμάτη από κόσμο. ¨οταν φτάσαμε στο σταθμό με ρώτησε αν ξέρω που να πάω και μου έδωσε οδηγίες. Τελικά το έχουν στο αίμα τους οι Σεβιλλιάνοι να σε εξυπηρετούν.<o:p></o:p></span></p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156017022950957462006-08-19T12:49:00.000-07:002006-08-19T12:50:22.953-07:00<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/sev6.0.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/sev6.0.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/sev7.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/sev7.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/sev3.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/sev3.2.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/Sev1.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/Sev1.2.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/sev5.0.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/sev5.0.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/sev2.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/sev2.2.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Κυριακή 13.08.2006<br />Σεβίλλη 16:00<br />Κατέβηκα με το λεωφορείο από το αεροδρόμιο στην πόλη και νόμιζα ότι βρισκόμουν σε πόλη του Λιβάνου. Η απόλυτη ερημιά. Άδειοι δρόμοι. Κανείς δεν κυκλοφορούσε. Κυριακή, μεσημέρι, 2 μέρες πρίν το δεκαπενταύγουστο και με 36 βαθμούς, μάλλον βρέθηκα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.\Στο τέρμα του λεωφορείου και μέσα στο καμίνι ένα κιόσκι με 3 ισπανούς «may I help you?» έδινε οδηγίες στους τουρίστες που μόλις είχαν φτάσει στην πόλη. Μου πρότειναν να πάρω τη γραμμή C4, η οποία αφού έκανε το γύρω της πόλης με άφησε κοντά στο πανδοχείο που είχα κλείσει. Περπατώντας πρός το πανδοχείο και ενώ άρχιζα να χάνομαι στα στενά της παλιάς πόλης, ένας περαστικός σταμάτησε να με βοηθήσει.<br />Έφτασα στο πανδοχείο για να μάθω ότι παρά την κράτηση έιχαν δώσει το δωμάτιο μοθ και τώρα ήταν γεμάτο. Ευτυχώς ο ξενοδόχος πηρε τηλέφωνο σε διπλανό πανδοχείο και με βόλεψε (σε καλύτερη τιμή μάλιστα).<br />Το πανδοχείο άγγιζε τα όρια της ανχής αλλά ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Άλλωστε στις 5 το πρωί έπρεπε να ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι για την Casablanca.<br />Ζήτησα από τον ξενοδόχο να μου πει από που φεύγει το λεωφορείο για Algeciras και μου έδωσε χάρτη της πόλης μαζί με πλήρης οδηγίες.<br />Ήμουν τόσο κουρασμένος από τις κρεπάλες των προηγούμενων ημερών και εξουδετερωμένος από την υπερβολική ζέστη που έκνα μπάνιο και κοιμήθηκα για μιά ωρίτσα, προτού αρχίσω την περιπλάνηση στην πόλη. Καθεδρικός, Plaza de España και βόλτες πλαί στο ποτάμι και στα στενά δαιδαλώδη καλντερίμια της παλιάς πόλης.<br />Είναι απίστευτο πόσο εύκολα μπορείς να χαθείς στη Σεβίλλη. Όλοι οι τουρίστες με έναν χάρτη στο χέρι προσπαθούν να καταλάβουν που βρίσκονται. Και εγώμ παρόλο που γενικά προσανατολίζομαι εύκολα, έφτασα να νοσταλγώ τότε που χανόμουν στον Πειραιά.<br />Το εντυπωσιακό με τη Σεβίλλη, πέρα από τα υπέροχα σοκάκια της είναι ότι για να αντιμετωπίσουν τον ήλιο έχον κρεμάσει πανιά από τς ταράτσες των κτηρίων και έχουν στήσει κολώνες με πανιά σε ανοιχτούς χώρους και πλατείες. Έτσι δημιουργούν σκιά και είναι υποφερτό να κινήσε στα σοκάκια κατά τη διάρκεια της μέρας.<br />Όσο περνούσε η ώρα, άρχιζα να αγχώνομαι καθώς είχα δύο εκκρεμότητες: να φάω και να βρω internet cafe για να κλείσω ξενοδοχείο στην Casablanca για την επόμενη μέρα. Τα ιεράρχησα και άρχισα να ψάχνω για internet cafe. Ηρέμησα μόνο όταν τύπωσα την κράτηση. Και μετά το φαγητό, πίσω στο «όμορφο» δωμάτιο μου φια ύπνο.<br />Παρότι τη μέρα έβραζε, το βράδυ η πόλη ήταν...δροσερή. Και έτσι κοιήθηκα ήσυχα για 3,5 ώρες.niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156016971880008172006-08-19T12:48:00.002-07:002006-08-19T12:49:31.883-07:00<div align="justify"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/aer1.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/aer1.jpg" border="0" /></a><br />Κυριακή 13.08.2006<br />Αεροδρόμιο Βαρκελώνης<br /><br />Ειχα πολύ καιρό να φτάσω σε αεροδρόμιο πριν ανοίξει το check-in. Έδωσα τις αποσκευές με την ησυχία μου, έστειλα τις καρτποστάλ και άρχισα να ψάχνω hot-spot για να ενημερώσω το blog.<br />Μια γυναίκα γύρω στα 45 με πλησιάζει λέγοντας μου «ten five» ενώ παράλληλα σχημάτιζε νούμερα με το δάχτυλο στην παλάμι της. Δυσκολεύτηκα να την καταλάβω καθώς δεν μιλούσε ούτε αγγλικά, ούτε ισπανικά, ούτε ιταλικά. Και πάνω στην απελπισία τηε την ακούω να μονολογεί σε άπταιστα ελληνικά «Γαμώτο, πως θα το βρω τώρα;». Η ντροπή της ήταν μεγαλύτερη από τη χαρά της όταν της μίλησα ελληνικά και της εξήγηση που είναι η πύλη δέκαπέντε (ten five). Τουλάχιστον δεν έχασε την πτήση της για Αθήνα.<br />Συνέχιζα να ψάχνω για hot-spot και όταν κατάφερα να συνδεθώ με το δίκτυο της Vodafone, ξεκίνησε η επιβίβαση της πτήσης μου για Σεβίλλη (με 45 λεπτά καθυστέρηση)</div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156016918513376832006-08-19T12:48:00.001-07:002006-08-19T12:48:38.513-07:00<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/21.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/21.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/20.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/20.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/22.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/22.jpg" border="0" /></a>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156016898727633852006-08-19T12:48:00.000-07:002006-08-19T12:48:18.730-07:00<div align="center"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/16.6.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/16.6.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/15.2.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/15.2.jpg" border="0" /></a></div><div align="center"></div><div align="center"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/18.6.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/18.6.jpg" border="0" /></a></div><div align="center"><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/17.6.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/17.6.jpg" border="0" /></a> </div><div align="center"><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/19.6.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/19.6.jpg" border="0" /></a><br /></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156016858882412262006-08-19T12:47:00.000-07:002006-08-19T12:47:58.276-07:00Catalunya Part 2<div align="justify">Σάββατο 12.08.2006<br /><br />Με την Άννα είχαμε να βρεθούμε από τον περσινό Ιούλη που έφυγε από την Ελλάδα. Το ραντεβού μας ήταν για τις 20:15 μπροστά στην Casa Battlo. Της είπα ότι έχω δεί τα αξιοθέατα και αποφασίσαμε να το παίξουμε καταλανοί (εγώ δηλαδή γιατί η Άννα είναι). Ξεκινήσαμε τον περίπατο μας στα σοκάκια της παλιάς πόλης, μιλώντας και περπατώντας αδιάφορα, χωρίς να κρατάμε τον χάρτη στο χέρι και να σταματάμε κάθε λίγο και λιγάκι στα αξιοθέατα. Καταλήξαμε στην Barceloneta, όπου ο αέρας και το κρύο δεν ταιριάζαν με το ντύσιμο μας. Έτσι γυρίσαμε στην παλιά πόλη για να δειπνήσουμε στο «Caracoles», το παλιότερο ίσως εστιατόριο της πόλης.<br />Στην Βαρκελώνη τα καλά εστιατόρια έχουν πάντα ουρά από κόσμο έξω από την πόρτα να περιμένει για τραπέζι. Στο «Caracoles» η ουρά είναι μέσα. Μπαίνεις και δίνει το όνομα σου. Κάθεσαι στο μπαρ, πίνεις το κρασί σου περιμένοντας ή χαζεύεις το μενού. Και όταν αδειάσει τραπέζι, τα γκαρσόνια με ποιητικό στόμφο αρχίζουν να φωνάζουν ονόματα από τη λίστα. Όταν ακούσεις το δικό σου, σε συνοδεύουν στο τραπέζι σου, αφού περάσεις μεσα από την κουζίνα!!! Οι τοίχοι είναι γεμάτοι φωτογραφίες επωνύμων από όλο τον κόσμο, που έχουν φάει στο εκεί.<br />Δοκιμάσαμε παραδοσιακά πιάτα (και παέγια φυσικά) και κλείσαμε με crema catalana. Η ποιότητα του φαγητού υψηλή, το ίδιο και οι τιμές του.<br />Η συνέχεια μου επιφύλασε μια έκπληξη. Η Άννα με πήγε στο «Pecora Negra», ένα κλασικό ισπανικο μπάρ όπου ο κόσμος κάθεται, μιλάει και πίνει...χωρίς μουσική!!! Μου πήρε μια ώρα να συνηθίσω την έλλεψη μουσικής και το συνεχές δυνατό βουητό από τις δεκάδες συζητήσεις που γίνονταν γύρω μου. Αλλά είναι ενδιαφέρουσα ιδεά για να μιλήσεις και να κάνεις γνωριμίες. Μέχρι τις 3:00 που κλείνει το μαγαζί και σε χρόνο μηδέν σε σηκώνουν και σε βγάζουν έξω.<br />Αλλά ακόμη και για το τέλος σου φυλάνε κάτι ευχάριστο. Στην έξοδο, υπάλληλος του μαγαζιού με βαμμενο άσπρο πρόσπο και το δάχτυλο μπροστά στο τόμα σε τρόμαζε και σου έκανε σσσσσσσ...... για να μην συνεχίζεις να μιλάς δυνατά και να φωνάζεις έξω από το μαγαζί. Οι γείτονες κοιμούνται... :-)<br />Και ενώ θα έπρεπε να πάω για ύπνο, λίγο η κουβεντα, λίγο ο κόσμος που έκανε πασαρέλα και καρναβάλι μαζί στην Rambla, είδα το ξημέρωμα για άλλη μια φορά.<br />Όταν η Άννα μου έγραψε σε e-mail ότι η ζωή της στην Βαρκελώνη είναι σκληρή και σουρρεαλιστική νόμιζα ότι είχαν ξυπνήσει μέσα της τα πνεύματα των Νταλί, Πικάσσο και Γκαουντί. Αλλά τελικά είχε ζήσει τη δική της ελλήνική τραγωδία. Και τπραγματικά θαυμάζω τη δύναμη και το κουράγιο της.<br />Anna...que tengas mucha suerta y alegria en Carolina del Sur.</div><p align="center" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/anna1.2.jpg"><img style="CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/anna1.2.jpg" border="0" /></p></a>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1156016820768910172006-08-19T12:46:00.000-07:002006-08-19T12:47:00.783-07:00Catalunya Part 1<div align="justify"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/01.4.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/01.4.jpg" border="0" /></a> Το αεροδρόμιο της Girona δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν διάδρομο. Αριστερά οι αφίξεις, δεξιά οι αναχωρήσεις. Μια απέραντη ευθεία, στην άκρη της οποίας μια παρέα Γάλλων είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και έπαιζαν ποδόσφαιρο, ενώ η ασφάλεια του αεροδρομίου περνούσε δίπλα τους και τους κοιτούσε αδιάφορα.<br />Το αεροδρόμιο δεν έχει σιδηροδρομική σύνδεση ούτε με την πόλη της Girona (που απέχει 18 χιλιόμετρα), ούτε με την Barcelona (περίπου 100 χιλιόμετρα). Μόνο λεωφορεία για αυτές τις 2 πόλεις και ταξί. Η γραμμή του τρένου “Catalunya Express” που ενώνει τη Βαρκελώνη με τα ισπανογαλλικά σύνορα περνά από τη Girona, όχι όμως και από το αεροδρόμιο.<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/02.2.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/02.2.jpg" border="0" /></a> Στο πλαί του δρόμου ετοιμάζουν τη νέα γραμμή υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Παρίσι με τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. Και αν συμφωνήσουν και οι Πορτογάλοι, θα φτάσει μέχρι και τη Λισαβώνα. Έτσι η σιδηροδρομική σύνδεση του αεροδρομίου έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.<br />Φέτος η Καταλωνία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ προσέλκυσης τουριστών. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ισπανικού Υπουργείου Τουρισμού, το 25,5% των τουριστών που επισκέφθηκαν την Ισπανία το 2006 πήγε στην Καταλωνία. Πράγμα που δεν με ξάφνιασε καθόλου καθώς είδα τις ορδές του κόσμου στους δρόμους της Βαρκελώνης και στις παραλίες της Costa Brava<br />Η Girona άρχισε να συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερο τουρισμό τον τελευταίο καιρό, λόγω και των πτήσεων της Ryanair. Και για την ακρίβεια προσπαθούν να συγκεντρώσουν ποιοτικό τουρισμό διοργανώνοντας εκδηλώσεις. Πρόσφατα εγκαινίασαν ένα ακόμη χώρο μουσικών και θεατρικών εκδηλώσεων.<br />Ο καθεδρικός και τα σοκάκια της σε γυρνάνε πίσω στο μεσαίωνα. Τα χρώματα στα κτήρια και η αντανάκλαση από το ποτάμι δημιουργούν τις συνθήκες για τέλειες «ρομαντικές» φωτογραφίες.<br />Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα να αδειάσει τραπέζι στο εστιατόριο, που έχοντας τοποθετήσει τραπεζάκια ασσύμετρα αριστερά και δεξιά στην ομορφότερη σκαλινέτα της πόλης, την έκανε να μοιάζει με στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.Δοκίμασα αρκετά παραδοσιακά καταλανικά πιάτα και δεν νομίζω ότι ξετρελάθηκα από την κουζίνα τους. Το πιο παράξενο ήταν ένας συνδιασμός πίτσας και πάστας. Ψημένο ψωμί, πρώτη στρώση σάλτσας (δοκίμασα με κρέμα από βακαλάο), λαζάνια και από πάνω τα υπόλοιπα υλικά.<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/03.1.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/03.1.jpg" border="0" /></a><br /><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/04.1.jpg" border="0" /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/05.1.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/05.1.jpg" border="0" /></a> Το εντυπωσιακό με την Καταλωνία είναι ότι για να παρκάρεις οπουδήποτε πρέπει να πληρώσεις. Στην Tossa (παραθαλάσσιο θέρετρο) υπήρχαν συγκεκριμένες θέσεις με μέγιστη διάρκεια παραμονής τις 3 ώρες και κόστος 5,50 Euro. Και όλοι το τηρούσαν. Δεν έβλεπες αυτοκίνητα δίπλα στις ξαπλώστρες όπως στην...Ανάβυσσο. Όμως δεν είχε χώρο να κολυμπήσεις, καθώς η θάλασσα ήταν γεμάτη με βάρκες. <p align="center"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/07.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/07.2.jpg" border="0" /></a></p><p align="center"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/08.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/08.2.jpg" border="0" /></a></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="center"></p><p align="justify">Η ελεγχόμενη στάθμευση έλυσε το πρόβλημα με το μποτιλιάρισμα στη Βαρκελώνη. Οι Καταλανοί άρχισαν να χρησιμοποιούν περισσότερο τα ΜΜΜ για να γλυτώσουν τα έξοδα για το πάρκινγκ που φτάνουν μέχρι και τα 30,55 Euro την ημέρα.</p><p align="justify">Στη Βαρκελώνη συνέχισα να κάνω ότι και στο Λονδίνο, να περιφέρομαι στην πόλη χωρίς προορισμό, να προσπαθώ να μπω στο κλίμα της ζωής των κατοίκων, καθότι τα τουριστικά αξιοθέατα τα είχα δει το 2001.<br />Το απόγευμα της Παρασκευής πήρα το μετρό και κατέβηκα στην παραλία της Barceloneta. Παραλία γεμάτη κόσμο, καταλανούς και τουρίστες, αλλά και πολλούς νέους και νέες που μόνοι έκαναν ηλιοθεραπεία και διάβαζαν βιβλία ή άκουγαν μουσική. Η θάλασσα ήταν επιεικώς απαράδεκτη, αλλά δεν είχα χρόνο να πάω σε κάποια από τις ανατολικές και πιο καθαρές.</p><p align="right"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/09.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/09.2.jpg" border="0" /></a></p><br /></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify">Το βράδυ το πρόγραμμα είχε διασκέδαση. Και η δασκέδαση για τους Ισπανούς αρχίζει με botellon, την σύναξη για ένα πρώτο ποτό σε πάρκα και πλατείες. Κάτι σαν την πλατεία Μαβίλη, μόνο που τα ποτά δεν τα παίρνουν από το Μπρίκι, αλλά τα ετοιμάζουν από το σπίτι. Και το ενδιαφέρον αρχίζει από νωρίς. Με την προσπάθεια να βρείς ποτά, αναψυκτικά, ποτήρια και το δυσκολότερο...παγάκια. Οι πιό έμπειροι της παρέας άρχισαν να γυρίζουν τα φαγάδικα για πάγο και τελικά καταλήξαμε με δύο σακκούλες.<br />Το επόμενο στάδιο είναι να βρεις την τοποθεσία, ώστε να μην σε ενοχλήσει η αστυνομία. Το πρόστιμο για κατανάλωση αλκοόλ στο δρόμο είναι 300 Euro.<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/10.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/10.2.jpg" border="0" /></a></div><div align="justify"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="justify">Όσο για την παρέα, όσο υπάρχει αλκοόλ συνεχώς μεγαλώνει. Οι ισπανοί είναι απίστευτα απλός και ανοιχτός λαός. Ανοίγουν κουβέντα και δημιουργούν συνεχώς παρέες, άλλωτε προσωρινες, άλλωτε μόνιμες. Τους αρέσει να διασκεδάζουν και ξέρουν πολύ καλά να το κάνουν. Εκείνο το βράδυ πήγα για ύπνο μεθυσμένος (boracho) και ξύπνησα με απαίσιο πονοκέφαλο (resaca). <img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/11.jpg" border="0" /></div><div align="center"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/13.jpg" border="0" /><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/12.jpg" border="0" /><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/14.jpg" border="0" /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/15.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/15.jpg" border="0" /></a> <p align="center"><br /></p></div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1155679035554190692006-08-15T14:55:00.000-07:002006-08-15T14:57:15.563-07:00Coming SoonEno arxika eixa skopo na enimerono to blog kqthimerina, oi ruthmoi tou ta3idiou kai i...elipsi hotspots mou ta xalase. Aurio tha enimeroso to blog me ola ta neotera mexri kai to Marrakesh.<br /><br />Greg (+21211710072 gia oso eimai Maroko)niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1155132533529186012006-08-09T07:08:00.000-07:002006-08-09T07:08:53.530-07:00BCNΤο μεσογειακό ταμπεραμέντο είναι ικανό να διαλύσει την οργάνωση των Βρετανών. Η πτήση για Βαρκελώνη και η πτήση για Ανκόνα αναχωρούσαν από διπλανές θύρες. Ισπανοί και Ιταλοί έγινα ένα κουβάρι, μπλόκαραν τις εξόδους και αρνούνταν να χωρίσουν τις ουρές, όπως τους παρακαλούσαν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου.niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1155132520222768182006-08-09T07:06:00.000-07:002006-08-09T07:08:40.223-07:00Leaving LondonΟρισμένα πράγματα για το Λονδίνο:<br /><ul><li>Το γρασίδι είχε ξεραθεί και κιτρινίσει λόγω του...καύσωνα που είχε προηγηθεί τον Ιούλιο.</li><li>Ο Δήμος είχε γεμίσει το μετρό με αφίσες με οδηγίες για το πως να αντιμετωπίσουν τον καύσωνα (συνθήκες πρωτόγνωρες για τους Λονδρέζους)</li><li>Το 2005, 933 άτομα τραυματίστηκαν στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό</li><li>57 άτομα τραυματίστηκαν από το κενό...μεταξύ συρμού κι αποβάθρας.</li><li>458 άτομα τραυματιστηκαν στους χώρους του μετρό λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ.</li><li>Η αστυνομία του Λονδίνου δεν σταματά να συλλαμβάνει άτομα που διαταράσσουν την...φασαρία του κεντρικού Λονδίνου και να απειλούν την ασφάλεια των υπόλοιπων...μεθυσμένων.</li><li>Το μετρό είναι υπό συνεχή ανακαίνιση, γραμμές κλείνουν για ώρες, μέρες ή και μήνες και οι ανακοινώσεις ζητούν από τον κόσμο να υπολογίζει έως και 40 λεπτά έξτρα χρόνο για το ταξιδι του.</li><li>Αν είσαι σε δίαιτα...προγραμμάτισε ταξίδι στην κεντρική Μποτσουάνα, διότι στο κεντρικό Λονδίνο μυρίζει φαγητό ακόμα και στις υπόγειες δημόσιες τουαλέτες.</li><li>Είναι ίσως η μόνη πρωτεύουσα στην οποία μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς χωρίς χάρτη και να μην χαθεί. Υπάρχουν παντού ταμπέλες που σε κατευθύνουν και ακόμη και αν καταφέρεις να τις χάσεις, θα βρεθείς μπροστά σε κάποιον από τους δεκάδες σταθμούς του μετρό.</li><li>Όποια ώρα και αν βρεθείς στο κεντρικό Λονδίνο, εκατοντάδες άτομα γυρίζουν στους δρόμους...ακόμη και στις 4 το πρωί. Η πόλη δεν κοιμάται ποτέ. Ότι και αν λέμε για την Αθήνα, στις 4 το πρωί καθημερινής δεν κυκλοφορεί ψυχή στην Πανεπιστημίου.</li><li>Ενώ οι Έλληνες βγαίνουν για να διασκεδάσουν, οι Άγγλοι βγαίνουν για να μεθύσουν. Οι εικόνες από τα Μάλια ή το Φαληράκι είναι κοινότυπες στο Λονδίνο.</li><li>Τα φώτα στους ουρανοξύστες και τα κτiρια γραφείων μένουν ανοιχτά 24 ώρες για λόγους ασφαλείας... Οι κλέφτες δεν γράφουν καλά στην κάμερα στο σκοτάδι.</li></ul><p>(Αν συνεχίσω να γράφω, η πτήση για Βαρκελώνη θα φύγει και εγώ θα μείνω στο αεροδρόμιο)</p>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31773423.post-1155132407388935662006-08-09T07:05:00.000-07:002006-08-09T07:06:47.400-07:00<div align="center"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/outing1.0.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/outing1.0.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/outing3.0.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/outing3.0.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/1600/outing2.0.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6411/3478/320/outing2.0.jpg" border="0" /></a><br />Ίσως το πίο ανεκτίμητο αγαθό για τους Λονδρέζους είναι ο ήλιος. Ένώ όλη την εβδομάδα ο καιρός ήταν μουντός, το Σάββατο και την Κυριακή η θερμοκρασία ανέβηκε, ο ήλιος φάνηκε δυναμικά και οι Λονδρέζοι ξεχύθηκαν σε πλατείες, πάρκα, παγκάκια, πεζοδρόμια, ταράτσες και γενικά σε ότι είναι open air. Και το μετρό γέμισε χοντρές αγγλίδες που κουβαλούσαν ομπρέλλες και σακίδια για πικ νικ. Εμείς από την άλλη προτιμήσαμε βόλτες για ψώνια και καφέ...!</div>niathhttp://www.blogger.com/profile/03778052523464057129noreply@blogger.com0