Σάββατο 19.08.2006

Rabat

Ξύπνησα κατά τις 07:00 (πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι) με έντονους πόνους στο στομάχι, οι οποίοι συνοδεύτηκαν σύντομα από διάρροια. Δεν νομίζω ότι με πείραξε το χθεσινοβραδυνό φαγητό γιατί μου φάνηκε αρκετά καλό το εστιατόριο. Μάλλον είναι συμπτώματα της θερμοπληξίας σε συνδιασμό με το κλιματιστικό του δωματίου. Αποφάσισα να φάω πρωινό στο ξενοδοχείο μήπως και ηρεμήσω.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και ήθελα να κατέβω στην μεδίνα για φωτογραφίες, αλλά ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Ξεκουράστηκα όσο μπορούσα, μάζεψα τα πράγματα μου, πλήρωσα το ξενοδοχείο και δρομολόγησα την αποχώρηση μου από το Μαρακές.
Ο ταξιτζής μου διευκρίνησε από την αρχή ότι ήθελε 11 ντίρχαμ για να με πάει στο σταθμό των τρένων, αλλά όταν φτάσαμε και του έδωσα 21 έκανε πως ξέχασε να μου δώσει ρέστα. Και τα ζήτησα σε αγγλογαλλοαραβοισπανοελληνικά. Ή μάλλον στην νοηματική!!!
Βρήκα εισιτήριο πρώτης θέσης και ταξίδεψα άνετα (παρά τις ενοχλήσεις μου) μέχρι το Rabat. Και ενώ μέχρι σήμερα δεν μου είχαν ζητήσει ποτέ το εισιτήριο μου, σε αυτό το ταξίδι χρειάστηκε να ο δείξω στον...ίδιο ελεγκτή πάνω από 5 φορές.
Στην διάρκεια της διαδρομής πήγα στο τελευταίο βαγόνι για να βγάλω μερικές φωτογραφίες, ώσπου με διέκοψε ο ελεγκτής για να μου πει ότι απαγορεύεται!!!

Πιστό στην ασυνέπεια του, το τρένο έφτασε με 40' καθυστέρηση. Και εγώ πιστός στην όρεξη μου για περιπέτεια αγνόησα πάλι τα ταξί έξω από τον σταθμό και περπάτησα μέχρι το ξενοδοχείο (25' απόσταση).
Η ρεσεψιονίστ με προειδοποίησε ότι η πλαζ του Rabat δεν είναι σπουδαία, αλλά εμένα μου είχε κολλήσει η ιδέα να κάνω μπάνιο στον Ατλαντικό.
Και ενώ ήμουν σε δίλημμα αν θα πάω για μπάνιο ή θα δω τα αξιοθέατα της πόλης, κατάφερα να τα συνδιάσω όλα. Στην διαδρομή από το ξενοδοχείο στην παραλία πέρασα από το μαυσωλείο του βασιλιά Mohamedd V, παππού του σημερινού βασιλιά , από το κάστρο και από τα γραφικά σοκάκια με τα άσπρα και γαλάζια σπιτάκια και καλντερίμια που θυμίζουν κυκλαδίτικο νησί.

Η πλαζ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα σαν κοινωνικό γεγονός. Χωρίς ξαπλώστρες και ομπρέλες, αλλά γεμάτο μαντήλες και υπερκινητικούς μαροκινούς να αναστατώνουν τα πάντα.
Μπηκα στον πειρασμό και βούτηξα στη θάλασσα. Ο αέρας είχε σηκώσει κύμα και το κύμα είχε ανακατεύσει την άμμο και έκανε τη θάλασσα να μοιάζει με...βούρκο. Σε 5΄είχα βγει. Ξαπλωμένος στην πετσέτα, χάζευα τον κόσμο και προσπαθούσα να αγνοήσω τον εκφωνητή του "Radio Plaze de Rabat" που δεν σταματούσε να μιλάει στα αραβικά.

Η παραλία είχε και ντουζιέρες όπου έβγαλα την αλμύρα και άλλαξα. Και συνέχισα τη περιπλάνηση μου μέσα στην αγορά της μεδίνας.
Η μεδίνα του Rabat είναι η πιο τακτοποιημένη, περιποιημένη και καθαρή από όσες είδα στο Μαρόκο. Φέρνει λίγο σε παζάρι παραμονή της γιορτής του πολυούχου ελληνικής πόλης, μόνο που λειτουργεί 365 μέρες τον χρόνο και ο κόσμος δημιουργεί το αδιαχώρητο.

Βγαίνοντας από την μεδίνα βρέθηκα στην κεντρική λεωφόρο Mohamedd V, στο κέντρο της οποίας είχαν φτιάξει ένα μεγάλο πεζόδρομο (αλα Ράμπλα) με φοίνικες αριστερά και δεξιά. Μικροπωλητές είχαν στήσει την πραμάτεια τους πάνω σε σεντόνια στο δρόμο. Η παρουσία της αστυνομίας έκανε τους μικροπωλητές να μαζέψουν βιαστικά το εμπορευμα τους και να τραπούν σε φυγή. Μπροστά σε αυτή την εικόνα, οι αστυνομικοί περιορίζονται στο να σπρώχνουν τους μικροπωλητές για να επιταχύνουν την αποχώρηση τους!

Περπάτησα την κεντρική λεωφόρο και βγήκα στον σταθμό των τρένων. Έχοντας κάνει το τετράγωνο, είχα δει όλο το κέντρο της πόλης.


Αφού δεν βρήκα τίποτα να μου γεμίζει το μάτι για φαγητό, γύρισα να φάω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου (Στέλιο μην γκαρίζεις...την επόμενη φορά θα πάμε μαζί και θα τρώμε από τον δρόμο).
Τα εστιατόρια των ξενοδοχείων είναι από τα ελάχιστα σημεία όπου πωλείται αλκοόλ. έτσι, εκτός από τους ταξιδιώτες που προτιμούν την ασφάλεια και την ευκολία τους, πελάτες είναι και ευκατάστατοι άραβες που απολαμβάνουν το φαγητό τους συνοδεία κρασιού ή μπύρας. Η παρέα πίσω μου άνοιγε το ένα μπουκάλι μετά το άλλο.
Το ίδιο ισχύει και με τα clubs. Στην πλειοψηφία τους σταγάζονται στα μεγάλα ξενοδοχεία. Τα υπόλοιπα είναι άθλια καταγώγια.