Παρασκευή 18.08.2006

08:30 ήμουν στο γραφείο τουρισμού του Μαρακές. Ο υπάλληλος σε σπαστά αγγλικά μου είπε ότι πρέπει να πάρω τηλέφωνο στο αντίστοιχο γραφείο στην Essaouira για να βρω δωμάτιο. Πήρα αλλά κανείς δεν απαντούσε.

Έτσι πήρα σβάρνα τα ταξιδιωτικά γραφέια για να καταλήξω γρήγορα στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω μπάνιο. Τα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα και για να βρω ενοικιαζόμενα δωμάτια θα έπρεπε να πάω εκεί. Μεγάλο το ρίσκο.

Φορτωμένος με τα ψώνια των προηγούμενων ημερών πήγα στο ταχυδρομείο για να τα στείλω στην Ελλάδα. Ο υπάλληλος μου είπε ότι 100% θα φτάσουν σπασμένα και πρότεινε να τα βάλω σε ξύλινο κουτί.

Βρέθηκα στην αγορά της νέας πόλης να ψάχνω για κουτί. Ολοι οι μαγαζάτορες πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν και ας μην καταλάβαιναν τι ήθελα. Με έβλεπαν σαν ξερολούκουμο. Τελικά βρήκα κάποιον που μίλαγε αγγλικά, κάναμε το αμπαλάζ σε χαρτόκουτο, φορτώθηκα και 3 κόκκινα μπολάκια φαγητού και γύρισα στο ταχυδρομείο.

Αφού έκλεισα καλά το κουτί με ταινία, ο υπεύθυνους του ταχυδρομείου μου ζήτησε να το ανοίξω για να δει τι έχει μέσα. Τελικά πάνω στην κουβέντα, το ξέχασε. Και ενώ το δέμα ήταν έτοιμο, ο υπάλληλος που κόλλησε το χαρτί με τις διευθύνσεις και έβαλε, για τα μάτια, 2 ταινίες ακόμη, ζήτησε 20 ντίρχαμ για το αμπαλάζ. Και ας μην ήξερε γρι αγγλικά.

Τελικά ξεφορτώθηκα 7,5 κιλά. Ελπίζω να φτάσουν σε καλή κατάσταση στην Αθήνα. Άλλωστε έχω γεμίσει το κουτί με ενδείξεις «FRAGILE-ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ».

Είχε πάει σχεδόν 12:00, δεν είχα βρει δωμάτιο στην παραλία και έπρεπε να φύγω και από το ξενοδοχείο. Να πάω που; Ευτυχώς μου είπε η ίδια ρεσεψιονίστ ότι μπορούσα να μείνω άλλη μια μέρα. Έτσι άλλαξα τα πλάνα μου, αποφάσισα να μεινω στο Μαρακές, έκλεισα δωμάτιο την επόμενη για το Rabat, με σκοπό να φύγω την Κυριακή από Tanger για Malaga.

Μετά την πρωινή 3ωρη και βάλε περιπλάνηση μου κάτω από τον ήλιο, το μόνο που είχα κουράγιο να κάνω ήταν να κοιμηθώ.

Το απόγευμα αγνόησα την μεδίνα και αποφάσισα να κινηθώ προς την καινούργια πόλη. Εκεί τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ακριβά αυτοκίνητα, καλοντυμένοι νεαροί και νεαρές. Τα McDonalds είχαν τεράστιες ουρές. Μπήκα να πάρω ένα παγωτό. Περίμενα 15 λεπτά να φτάσω στο ταμείο (είχε 6 ταμεία ανοιχτά) και είδα όλοι τη νέα κολεξιόν των δυτικών οίκων μόδας. Οι τιμές στα McDonalds λίγο χαμηλότερες από ότι στην Ελλάδα. Απλησίαστες όμως για τον μέσο μαροκινό. Στην Ελλάδα τα McDonalds είναι στέκι τουριστών και πιτσιρικάδων για φτηνό και γρήγορο φαγητό. Στο Μαρόκο είναι στέκι της μπουρζουαζίας.

Κατα μήκος του δρόμου νεαρά παιδιά φορώντας μια μπλε στολή-ρόμπα σου έδιναν οδηγίες για να παρκάρεις. Είναι η απάντηση του Μαρόκο στα παρκόμετρα. Οι παρκαδόροι αυτοί δουλεύουν για το κράτος και μαζεύουν τα κόμιστρα για το παρκάρισμα στο δρόμο. Πιο πέρα, αστυνομικοί σταματάνε τα διερχόμενα αυτοκίνητα και μοιράζουν κλήσεις. Αναδιανομή εισοδήματος!

Πέμπτη 17.08.2006

Σηκώθηκα νωρίς και κατέβηκα στη ρεσεψιόν, όπου μου είπαν ότι τελικά μπορώ να μείνω και σήμερα. Ανακούφιση!!!

Περιπλανήθηκα στους κήπους και στα σοκάκια της πόλης, η κίνηση απίστευτη. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, μηχανάκια, κάρα, γαϊδούρια μποτιλιαρισμένα, να κορνάρουν ασταμάτητα (α ρε Ελλαδάρα). Φανάρια υπάρχουν, αλλά είναι λιγοστά. Φανάρια για πεζούς ούτε για δείγμα. Όσο για τις διαβάσεις, απλά ομορφαίνουν το δρόμο.

Το πίο επικίνδυνο πράγμα στο Μαρόκο είναι να σταυρώσεις τον δρόμο. Και ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται καθώς οι μαροκινοί δεν πατάνε ποτέ φρένο...πατάνε εσένα! Για να μην με παρασύρει κανένα...γαϊδούρι στεκόμουν δίπλα σε ντόπιους και πέρναγα το δρόμο μαζί τους. Αυτοί ξερουν καλύτερα.

Μποτιλιάρισμα έχει και στο οδικό δίκτυο τη χώρας. Στην πλειοψηφία του αποτελούμενο από μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, χωρίς διάζωμα, ένα κάρο ή μια νταλίκα είναι ικανά να παραλύσουν την κυκλοφορία και να παρατείνεις το ταξίδι σου για άπειρο χρόνο. Τα όρια κυκλοφορίας είναι αυστηρά καθώς η αστυνομία παραμονεύει παντού για να δώσει κλήσεις.

Όλο το Μαρόκο είναι γεμάτο σημαίες της χώρας. Κάθε κτίριο φέρει τουλάχιστον μία ή είναι στολισμένο στα χρώματα της χώρας...κόκκινο και πράσινο. Μου είπαν ότι ο στολισμός οφείλεται στο ότι ο βασιλιάς είχε τα γενέθλια του στις 30 Ιουλίου. Εντάξει, αλλά έχουν περάσει 17 μέρες και ακόμα να ξεστολίσουν...το δένδρο!!! Μάλλον είναι μόνιμο το ντεκόρ.

Για την επόμενη μέρα ο προγραμματισμός μου είχε παραλία...Essaouira (σουίρα την προφέρουν οι ντόπιοι) ή Agadir, τα δύο γνωστότερα σημεία παραθερισμού του Μαρόκου. Όμως ήταν σαββατοκύριακο και στο ίντερνετ δεν μπορούσα να βρω δωμάτιο ούτε για δείγμα. Η ρεσεψιονίστ μου είπε ότι τα τουριστικά γραφεία είναι στην Boulevard Mohamedd V, στην νέα πόλη, και αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί το επομενο πρωί.

Επέστρεψα στη μεδίνα και περιπλανήθηκα στα σοκάκια. Στο γυρισμό έχασα το δρόμο. Ένα πιτσιρίκι με προσέγγισε κια προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ήταν μόλις 15 χρονών, με σάπια δόντια και μιλούσε λίγα ισπανικά. Με έβγαλε στο δρόμο μου κάνοντας μου ξενάγηση στην πορεία και στο τέλος ζήτησε «regalo». Με τα 10 ντίρχαμ που το έδωσα με ευχαρίστησε και έφυγε για τον επόμενο αγνοούμενο.

Το να κυκλοφορείς στα σκοτεινά δρομάκια της μεδίνα είναι απόλυτα ασφαλές! Μπορεί ο κόσμος που μένει εκεί να υποφέρει από φτώχεια, αλλά δεν πρόκειται να σε πειράξει κανείς. Για τους Άραβες η επιθετικότητα είναι στοιχείο ξένο και ο σεβασμός στους τουρίστες βασική τους αρχή (ακούει κανείς στα ελληνικά νησιά;;;). Στα δρομάκια έβλεπα πολλούς να ζητιανεύουν, ακόμη και γυναίκες με μαντήλες, με το κεφάλι χαμηλωμένο και το χέρι απλωμένο Από τις ανοιχτές πόρτες διέκρινα σπίτια 2Χ3, σαν αποθήκες, χωρίς κρεβάτι, χωρίς μπάνιο, χωρίς τίποτα. Δεκάδες άστεγοι κοιμόντουσαν στην άκρη του δρόμου.

Η αγορά δεν κλείνει ποτέ. Ακόμα και πολύ μετά τα μεσάνυχτα έβρισκες υπαίθριους πωλητές για να αγοράσει φρούτα, κρέας, ψάρια και ότι άλλο μπορούσες να φανταστείς. Μαροκινοί και μαροκινές γυρνάνε στους δρόμους, κάθονται σε παγκάκια, πεζούλια και πλατείες. Πολλοί στέκονται απά στο δρόμο και χαζεύουν τον κόσμο που περνά. Το Μαρόκο ποτέ δεν κοιμάται.

Τετάρτη 16.08.2006

Ξύπνησα και επισκέφτηκα το γειτονικό σούπερ μάρκετ για να φτιάξω το πρωινό μου. Αγόρασα ψωμάκια, τυρί, γαλοπούλα, ντομάτες και διάφορα άλλα μπινελίκια.

Κατέβηκα ξάνα στη μεδίνα και κατευθύνθηκα στα souks (τα καταστήματα). Υποτίθεται ότι τα souks είναι οργανωμένα με βάση το τι πουλάνε. Πλέον είναι μαγαζάκια 2Χ2, συνήθως, που πουλάνε τα πάντα. Σε λιγάκι βρέθηκα με 2 ζευγάρια δερμάτινες παντόφλες, αναμνηστικά μπρελοκάκια, ένα σκεύος για tajine (παραδοσιακό μαροκινό – κάτι σαν γάστρα) και πολλά ακόμη...και χωρίς λεφτά. Ευτυχώς είχα αφήσει κάποια στο ξενοδοχείο.





Στα στενά δρομάκια της αγοράς, εκτός από τους χιλιάδες πεζούς, κυκλοφορούν μηχανάκια γαιδούρια και άνθρωποι που μεταφέρουν μεγάλα καρότσια με εμπορεύματα. Συχνά ακούς ένα κορνάρισμα ή μια φωνή πίσω σου και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να παραμερήσεις, για να μην σε...παραμερήσουν. Χάος!!!


Είχα ενθουσιαστεί τόσο από το Μαρακές που αποφάσισα να περάσω άλλη μία μέρα εδώ. Όμως στο ξενοδοχείο μου είπαν ότι δεν έχει ελέυθερα δωμάτια μέχρι την Δευτέρα. Άρχισα το ψάξιμο στην πόλη για να καταλάβω ότι τα πάντα ήταν complet. Και έπεσα για ύπνο χωρίς να ξέρω τι θα μου ξημερώσει.

Πηγαίνοντας Μαρακές

Στην διαδρομή πιάνω κουβέντα με έναν μαροκινό που καθόταν απέναντι μου...στα ιταλικά. Το σκέφτομαι και βάζω τα γέλια. Σε αυτή τη χώρα έχω συνεννοηθεί στα ισπανικά και στα ιταλικά καλύτερα από τα αγγλικά. Και αναρωτιέται ο πατέρας μου τι τις θέλω τόσες ξένες γλώσσες!!!

Αφού απλώνουμε τον χάρτη και αποκτώ ένα πλήρες μάθημα μαροκινής γεωγραφίας, μαθαίνω ότι στο Μαρακές (ίσως και σε όλο το Μαρόκο) οι φοίνικες έχουν το ρόλο της αγελάδας στις Ινδίες. Κανείς δεν τους πειράζει. Και αν χρειαστεί να περάσει δρόμο, ο φοίνικας δεν θα κοπεί. Απλά ο δρόμος θα κάνει παράκαμψη. Άρα όσοι θέλετε να αγοράσετε γη για να χτίσετε, φροντίστε να μην έχει φοίνικες το οικόπεδο!

Καθώς πλησιάζει το τρένο στο Μαρακές, η εικόνα αλλάζει. Όλα τα κτίσματα είναι βαμμένα κόκκινα, στο χρώμα της γης. Μια ομοιογένια εκπληκτική, αντάξια της κυκλαδίτικης ασπρίλας.

Στο σταθμό αποφασίζω να αποφύγω τη μαφία των ταξιτζίδων που παραμονεύουν και ξεκινάω με τα πόδια, με σκοπό να πάρω ταξί από το δρόμο. Τελικά εντυπωσιάζομαι από τα κτήρια, κάνω στάσεις για φωτογραφίες και έπειτα από 30 λεπτά φτάνω στο ξενοδοχείο. Με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω ότι δίπλα στο ξενοδοχείο έχει super market. Τουλάχιστον δεν θα πεθάνω από πείνα και δίψα!

Από το δωμάτιο μου έχω μια καταπληκτική θέα της μεδίνας. Κάνω ένα ντουζάκι και ξεκινάω να την εξερευνησω. Η γενική εικόνα δεν διαφέρει από αυτή της Καζαμπλάνκα. Απλά η μεδίνα του Μαρακές είναι μεγαλύτερη και ωραιότερη. Και κάπως πιό περιποιημένη (θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και περισσότερο τουριστική).

Ακολουθώ το δρόμο για την πλατεία Jemaa El Fna, το κέντρο της ζωής του Μαρακές. Μιά από τις μεγαλύτερες πλατείες που έχω δει ποτέ γεμάτη με:

• · πάγκους που σερβίρουν φαγητό
• · πάγκους που σερβίρουν φρέσκο χυμό πορτοκάλι
• · γητευτές φιδιών
• · οργανοπαίχτες
• · χειρομάντες
• · αφηγητές ιστοριών
• · νερουλάδες

και λογής ακόμη δραστηριότητες. Ένα μπάχαλο γεμάτο κόσμο!

Πριν φτάσω στην πλατεία είπα να δοκιμάσω τις ικανότητες μου στο παζάρι. Γυναίκες είχαν απλώσει σκουφιά και αραβικά καπέλα στο δρόμο. Τιμή εκκίνησης 50 ντίρχαμ το ένα. Τελικά πήρα 6 για 100 ντίρχαμ. Μπορεί να τα πήρα σε τιμή ευκαιρίας ή να μου έπιασαν τον κώλο. Στο Μαρακές ποτέ δεν ξέρεις!!!

Είχα αποφασίσει να δειπνήσω στο εστιατόριο El Marrakshi, με θέα την πλατεία. Στην είσοδο με ενημέρωσαν ότι είναι γεμάτο. Τότε ένας νεαρός που στεκόταν εκεί προσφέρθηκα να με πάει σε ένα άλλο εστιατόριο που είναι «σομ-σομ», το ίδιο δηλαδή. Ύστερα από 10 λεπτά (!) περπάτημα στους πηγμένους πεζόδρομους γύρω από την πλατεία, καταλήξαμε στο εστιατόριο ενός Ryad (παραδοσιακά μαροκινά σπίτια που έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενώνες).

Το μενού ήταν στα γαλλικά και έτσι συμβουλέυτηκα τις ισπανίδες που καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι και είχαν διαλέξει στην τύχη. Δοκίμασα pastille με κοτόπουλο (πίττα γεμιστή με επικάλυξη κανέλα και ζάχαρη άχνη) και την κλασική σούπα harira (με ρεβύθια και άλλα όσπρια και λαχανικά – Μάνα καμμία σχέση με τα ρεβύθια που φτιάχνεις και δεν τρώω). Το φαγητό αδιάφορο, αλλά τουλάχιστον γέμισα το στομάχι μου.

18:00

Έφτασα επιτέλους Casablanca ύστερα από 7 ώρες στο τρένο. Ο ταξιτζής που με «γράπωσε» έξω από το σταθμό ζήτησε 30 ντίρχαμ (3 ευρώ) για να με πάει στο ξενοδοχείο. Ήξερα ότι είναι πολλά αλλά δεν είχα κουράγιο για παζάρια.

Στην διαδρομή άνοιξα το παράθυρο για να γλυτώσω από τη ζέστη και κόντεψα να πεθάνω από το καυσαέριο. Το σύννεφο καπνού και η μπόχα που έβγαινε από τις εξατμίσεις έκανε την πόλη θάλαμο αερίων. Αν και έιχα επιφυλάξεις, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούν αμόλυβδη, απλά οι καταλύτες τους έχουν από καιρό...πεθάνει.

Δίπλα στο ξενοδοχείο μου έμενε ο φίλος μου ο Άγγελος με τον Γιώργο και τους νεόνυμφους. Είχαν συμπληρώσει ήδη 15 μέρες στο Μαρόκο, συμμετείχαν σε παραδοσιακό γάμο και επέστρεφαν Ελλάδα την επόμενη μέρα. Πέρασα από εκεί και ανταλλάξαμε εμπειρίες για το Μαρόκο. Με όσα άκουσα τρομοκρατήθηκα. Θα μπορούσα άνετα να το βάλω στα πόδια. Αλλά είχα ήδη ζήσει αρκετά για να αντέξω.

Φάγαμε όλοι μαζί στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τους. Δοκίμασα παραδοσιακή μαροκινή κουζίνα (σούπα χαρίρα και ταζίν με κοτόπουλο). Ομολογώ ότι ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το δείπνο.

Μετά το φαγητό ξεινήσαμε για μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη με σοφέρ τον Άγγελο. Τα φωτισμένα κτίρια και κυρίως το τζαμί Hassan II (το τρίτο μεγαλύτερο μετά τις Μέκκας και τις Μεδίνας) δίνουν μια πινελιά αίγλης στην πόλη. Σε κάθε τι το φωτισμένο σταματούσαμε και κατεβαίναμε για φωτογραφίες. Τουρίστες σε κίνηση...!

Στην παραλιακή ζώνη τα μπαρ το ένα δίπλα στο άλλο, ουρές στο drive-thru των McDonald’s, ακριβά αυτοκίνητα, όμορφα ντυμενοι μαροκινοί, στο βάθος ο φάρος και δίπλα του περιτοιχισμένη η παραγκούπολη, η απόλυτη φτώχεια και μιζέρια. Το Μαρόκο των έντονων αντιθέσεων. Προχωράς και βρίσκεσαι στη γειτονιά με τις βίλες και πιο πέρα η παλιά μεδίνα με τα χαμόσπιτα.

Η μεδίνα (το παλιό κέντρο κάθε πόλης) είναι γεμάτη ζωή την ημέρα. Μπακάλικα που πουλάνε ψωμί, γιαούρτια, αναψυκτικά και ότι άλλο φανταστείς, η αγορά που θυμίζει Μοναστηράκι, υπαίθρια αγορά αλά ελληνική «λαϊκή», κρεοπωλεία και ψαράδικα, κουρεία και ζωντανές κότες. Πάρε ότι θες ή καλύτερα μην πάρεις τίποτα.

Δαιδαλώδη σοκάκια, σπιτάκια μπροστά στα οποία οι εργατικές κατοικίες μας μοιάζουν παλάτια. Βρώμα παντού. Η πόλη όλη έχει το άρωμα ψόφιου σάπιου ψαριού.

Διέσχισα τη μεδίνα και περπάτησα μέχρι το τζαμί. Με 120 ντίρχαμ συμμετείχα στο γκρουπ ξενάγησης των 11:00. Το τζαμί χωράει 25.000 προσκυνητές και είναι ανοιχτό 5 φορές στην διάρκεια της ημέρας. Ενδιάμεσα δεχεται μη μουσουλμάνους για ξενάγηση. Ο μιναρές τους φτάνει τα 200 μέτρα. Στο ισόγειο ο χώρος προσευχής, στο υπόγειο τα λουτρά και δίπλα το χαμάμ. Χτίστηκε μέσα σε 6 χρόνια με εργάτες να δουλεύουν 2 ώρες την ημέρα και από 100% μαροκινά υλικά (εκτός από το μάρμαρο και τους πολυελαίους που ήραν από την Ιταλία).

Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο βρέθηκα μπροστά σε υπαίθριο γήπεδο ποδοσφαίρου. Σε ένα δρόμο, παιδιά είχαν χαράξει με μπογιά τις γραμμές του γηπέδου και είχαν ρίχτεί στο παιχνίδι. Τα διερχόμενα αυτοκίνητα τους έκαναν να το σταματούν προσωρινά.

Έφαγα στο ξενοδοχείο γιατι δεν έιχα όρεξη για πειραματισμούς στο δρόμο. Το ταξί που με πήγε στο σταθμό των τρένων είχε μετρητη λαι έτσι έμαθα ότι το πραγματικό κόστος της διαδρομής ήταν 1,40 ευρώ.

Εισιτήρια πρώτης θέσης για Μαρακές πάλι δεν υπήρχαν και αρχικά τρόμαξα ότι θα ξαναζούσα τη χθεσινή περιπέτεια. Ωστόσο βρήκα αμέσω θέση και μάλιστα σε πλήρως κλιματιζόμενο βαγόνι. Στη διαδρομή οι εικόνες όμοιες. Στα προάστια της Καζαμπλάνκα τα μεγάλα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο. Και στο σταθμό Casa Oasis για άλλη μια φορά η απόλυτη αντίθεση. Η μαντρωμένη παραγκούπολη και στην άλλη πλευρά του δρόμου καινούργιες πολυκατοικίες και όμορφα σπίτια.

16:30

Πλησιάζουμε στο Rabat. Έχω συμπληρώσει ήδη 13 ώρες στο πόδι. 3 στο λεωφορείο, 2 στο πλοίο, 5 στο τρένο, μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά με έντονη ενέργεια παρά την ταλαιπωρία. Οι εικόνες του επαρχιακού Μαρόκο δίνουν τη θέση τους σε ελαφρά πιό «δυτικές» (ή μάλλον ανατολικοευρωπαϊκές) εικόνες.
Είμαι σίγουρος ότι αν είχα έρθει στο Μαρόκο με αεροπλάνο και περνούσα όλες μου τις μέρες στην Καζαμπλάνκα ή στο Μαρακές θα έφευγα με εντελώς διαφορετική εικόνα για τη χώρα. Τώρα νομίζω ότι έχω ζήσει το πραγματικό Μαρόκο. Και ακόμα έχω πολλά να δω...

16:03

«Οι Μαροκινοί είναι αξιαγάπητοι». Αφού πέρασα μια ώρα στο διάδρομο, στο σταθμό της Kenitra άδειασαν θέσεις στη διπλανή καμπίνα και κάθησα. Επειδή δεν μπορούσα να να φέρω τη βαλίτσα μου, την άφησα στο διάδρομο. Τότε μια κοπέλα (που καθόμασταν μαζί στο διάδρομο και τώρα ήταν στην καμπίνα), είπε στον φίλο της να φέρει τη βαλίτσα μου μπροστά στην καμπίνα για να την βλέπω. Πιθανότητα να συμβεί αυτό στην Ελλάδα: 0%. Στην αρχή ένοιωθα ότι κινδύνευα από τους Άραβες, αλλά αποδεικνύονται έντιμοι και φιλικοί. Και ας μην καταλαβαίνω τι λένε...

Η ατελείωτη πορεία

Το κτίριο του σταθμού Tanger Ville είναι καινούργιο, μοντέρνο και όμορφο. Και σου δίνει μια ψευδή εικόνα για το τι θα ακολουθήσει.

Το τρένο έφευγε στις 11:00. Έφτασα 15΄ νωρίτερα και παρά τις ουρές έβγαλα εισιτήριο 2^ης θέσης δυστυχώς, διότι η πρώτη ήταν γεμάτη. (Η διαφορά στην τιμή είναι ελάχιστη, στιν ποιότητα όμως τεράστια). Αυτό σήμαινε ότι αν βρεις θεση κάθεσαι και βέβαια γίνεσαι μουσκεμα γιατί δεν έχει κλιματισμό. Αλλά έτσι νοιώθεις Μαροκινός!!!

Οι Γάλλοι κατασκεύασαν τη γραμμή και έβαλαν τα τρένα να κινούνται στο Μαρόκο. Έκτοτε οι Μαροκινοί δεν έχουν κάνει τίποτα. Το τρένο είναι παλιό (χειρότερο από τον καρβουνιάρη), οι πόρτες είναι ανοιχτές στη διαδρομή για να αερίζονται οι επιβάτες και άνθρωποι κρέμονται από αυτές και από τα παράθυρα.

Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής καταλάβαινες ότι είσαι σε μια πολύ φτωχή χώρα. Στις πόλεις που διέσχιζε ή/και εξυπηρετούσε το τρένο έβλεπα εικόνες που μου θύμιζαν ταξίδι της Μάγιας Τσόκλη στην Αφρική. Και είναι όντως έτσι: χωμάτινοι δρόμοι, σπίτια από τούβλα και τσίγκους μισοτελειωμένα και ασοβάτιστα (αλλά τα περισσότερα με δορυφορικό πιάτο), ποδήλατα, κάρα και γαιδούρια μαζί με παλιά αυτοκίνητα, τα παιδιά ξυπόλητα να παίζουν πετώντας πέτρες το ένα στο άλλο.

Κάθε σταθμός αποτελεί μια κυκλική περιτοιχισμένη περιοχή με ένα χωμάτινο, γεμάτο σκουπίδια, ημικύκλιο σε κάθε πλευρά. Σε ένα σημείο του τοίχους υπάρχει ένα άνοιγμα, είσοδος και έξοδος χωρίς πόρτα. Οι επιβάτες που κατεβαίνουν από το σταθμό περπατάνε μέσα στο χώμα προς το άνοιγμα. Γύρω από τον τοίχο συνήθως στήνεται το παζάρι. Κόσμος πάει και έρχεται, Και η ζωή κυλάει ήρεμα.

Το τρένο ήταν υπερπλήρης και οι Μαροκινοί μετακινούνταν συνεχώς αλλάζοντας θέσεις. Σου έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν «μουσικές καρέκλες»! Και όπου καθόντουσαν έπιαναν κουβέντα με τους γύρω τους. Στη διαδρομή προσφέρει ο ένας στον άλλο ότι έχει...νερό...φαγητό...! Μπήκα και εγώ στο κλίμα και προσέφερα τσίχλα σε ένα παιδάκι που καθόταν δίπλα μου. Λίγο πιο μετά, όταν ήρθε η μητέρα του και του έδωσε κάτι να φάει αμέσως μου προσέφερε και αρνήθηκα ευγενικά.

Και ακόμα με το που κατεβαίνεις από το τρένο χαιρετάς με χειραψία τους διπλανούς σου (με τους οποίους προηγουμένως έχεις πιάσει κουβέντα). Ακολουθώντας τις συνήθειες τους, τους έδωσα το χέρι όταν κατέβηκα (μετά από 3 ώρες ταξίδι) στο Sidi Kacem για να αλλάξω τρένο. Το οποίο αντί να έρθει σε 30 λεπτά είχε ακόμη 30 καθυστέρηση και έτσι κλείσαμε μια ώρα στην αποβάθρα κοντά 500-600 άτομα, όρθιοι κάτω από τον ήλιο...!

Και όταν ήρθε το τρένο ήταν τόσο γεμάτο που κολλήσαμε ο ένας πάνω στον άλλο στους διαδρόμους και κάναμε τις βαλίτσες μας καθίσματα.

Μαρόκο

9:45 (GMT -1)
Έφτασα στο Tanger στις 09:45 τοπική ώρα. Το Μαρόκο είναι στην ίδια ζώνη με την Αγγλία αλλά δεν εφαρμόζει την θερινή ώρα, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι η διαφορά μεταξύ Ισπανία και Μαρόκο να είναι 2 ώρες.
Με το που κατέβηκα στο λιμάνι κατάλαβα ότι η περιπέτεια θα άρχιζε σύντομα. Ρώτησα έναν λιμενοφύλακα στα ισπανικά πως να πάω στο σταθμό των τρένων και αφού ξεκίνησε να μου απαντά σε σπαστά ισπανικά με παρέπεμψε σε συνάδελφο του που επί 2 λεπτά μου μιλούσε στα γαλλικά και εγώ απλά κουνούσα το κεφάλι.
Κατευθυνόμενος προς την έξοδο του λιμανιού έπρεπε να περάσω από έλεγχο αποσκευών. Ένα δωματιο 3Χ4 μέτρα. Έμπαινες από την πρώτη πόρτα, φόρτωνες βαλίτσες στο μηχάνημα, τις έπαιρνες και έβγαινες από την άλλη πόρτα ένα μέτρο πιο μπροστά. Αναρωτιέμαι αν συνέχιζα ευθεία θα το καταλάβαινε κανείς;
Και εδώ είναι που αρχίζει η περιπέτεια. Για να πας στο σταθμό των τρένων πρέπει να πάρεις ταξί. Και βγαίνοντας από το λιμάνι έρχεσαι αντιμέτωπος με κουβάρι απο ταξί παρκαρισμένα με τέτοιο τρόπο που για να φύγει ένα πρέπει να μετακινηθούν όλα.
Είπα στον κράχτη ότι πάω στο σταθμό των τρένων και αφού φώναξε έναν οδηγό με οδήγησε σε ένα ταξί στο βάθος. Μπλοκαρισμένο από τουλάχιστον άλλα 3. Φορτώσαμε τις αποσκευές και ξεκινήσαμε. Όλα καλά μέχρι που τον ρώτησα γιατί δεν έχει ταξίμετρο και τότε μυ είπε ότι η διαδρομή είναι 10 ευρώ!!! Του απάντησα ότι μου είπαν οτί δεν είναι πάνω απο 2-3 και...με γύρισε πίσω.
Στην πιάτσα άρχισε να τσακώνεται με τον «κράχτη» και άλλους 2-3 οδηγούς κι τελικά με οδήγησαν σε άλλο αμάξι. Πριν φορτώσω έκανα παζάρι με τον οδηγο. Έριξε την τιμή στα 5 ευρώ (50 ντίρχαμ). Του αντιπρότεινα 40 για να δω τις αντοχές του, ξέροντας ότι το μικρότερο χαρτονόμισμα που είχα ήταν των 50 ντίρχαμ και δεν περίμενα να πάρω ρέστα. Άσε που περνούσε η ώρα και κινδύνευα να χάσω το τρένο. Τουλάχιστον είχα και ξενάγηση στην πορεία.
Στη συνεχεια έμαθα ότι στο Μαρόκο υπάρχουν 2 είδη ταξί. Τα Larges Taxis σαν αυτό που πήρα, τα οποία είναι για μεγάλες αποστάσεις και πέρνουν μέχρι και...6 άτομα και τα Petit Taxis (συνήθως κάτι παλιά Πεζό 205) που πέρνουν μέχρι 3 άτομα και είναι πιο οικονομικά.

08:45 (GMT +1)

Για να περάσεις από την Ισπανία στην Ταγγέρη υπάρχουν 2 επιλογές. Απο Algeciras σε 1 ώρα και 45 λεπτά ή από Tarifa σε 45 λεπτά. Το λεωφορείο από τη Σεβίλλη για Algeciras έκανε στάση στο λιμάνι, αλλά εγώ αποφάσισα να κατέβω στο σταθμό των λεωφορείων, να πάρω άλλο λεωφορείο για Tarifa και από εκεί να περάσω απέναντι. Λάθος επιλογή. Το επόμενο για Tarifa έφευγε σε μιάμιση ώρα και με βάση τους υπολογισμούς μου θα έφτανα στην Casablanca στις 19:15. Αλλαγή πλάνων...ποδαράδα και πίσω στο λιμάνι. Τουλάχιστον τώρα θα φτάσω στις 17:15. Κάπως καλύτερα.

Το πλοίο θα έφευγε στις 10:00. Αγόρασα το εισιτήριο (35 ευρώ απλή διαδρομή) στις 09:50 και άρχισα να κινούμε με βήμα γοργό. Πέρασα από το check-in και τον έλεγχο διαβατηρίων χωρίς πρόβλημα. Σε κανένα σημείο δεν ελέγχανε τις βαλίτσες. Μέσα στο πλοίο (που τελικά έφυγε στις 10:15) υπήρχε ένα τραπέζι για να δηλώσεις το αυτοκίνητο που είχες φορτώσει στο πλοίο και ένα παράθυρο όπου η μαροκινή αστυνομία σου σφράγιζε το διαβατήριο για την είσοδο σου στο Μαρόκο. Παρόλο που το ανακάλυψα νωρίς, το άφησα για αργότερα με αποτέλεσμα μετά από 1 ώρα να βρώ ουά πλέον των 30 ατόμων. Τουλάχιστον στην επιστροφή θα ξέρω.

Το ταξίδι ήρεμο, μόνη παραφωνία η μουσική. Σε μια διαδρομή μεταξύ Ανδαλουσίας και Βορείου Αφρικής η Diana Ross και η Whitney Houston μάλλον μοιάζουν σουρεάλ.

06:15 (GMT +1)

«48 muertos, mismo puente, año pasado»

Οι φωτεινές πινακίδες της εθνικής οδού ενημερώνουν τους οδηγούς ότι στην περσινή αργία του δεκαπενταύγουστου 48 άτομα έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους.

Δευτέρα 14.08.2006

Σεβίλλη 05:30 (GMT +1)

Παίρνω ταξί από το ξενοδοχείο για τον σταθμό των λεωφορείων. Ο ταξιτζής μου λέει ότι με τόση ζέστη όλοι έχουν φύγει για τις παραλίες και ότι η καλύτερη εποχή για τη Σεβίλλη είναι ο Μάρτης. Τον Απρίλη που έχουν την καθιερωμένη γιορτή (feria) η πόλη είναι γεμάτη από κόσμο. ¨οταν φτάσαμε στο σταθμό με ρώτησε αν ξέρω που να πάω και μου έδωσε οδηγίες. Τελικά το έχουν στο αίμα τους οι Σεβιλλιάνοι να σε εξυπηρετούν.

Κυριακή 13.08.2006
Σεβίλλη 16:00
Κατέβηκα με το λεωφορείο από το αεροδρόμιο στην πόλη και νόμιζα ότι βρισκόμουν σε πόλη του Λιβάνου. Η απόλυτη ερημιά. Άδειοι δρόμοι. Κανείς δεν κυκλοφορούσε. Κυριακή, μεσημέρι, 2 μέρες πρίν το δεκαπενταύγουστο και με 36 βαθμούς, μάλλον βρέθηκα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.\Στο τέρμα του λεωφορείου και μέσα στο καμίνι ένα κιόσκι με 3 ισπανούς «may I help you?» έδινε οδηγίες στους τουρίστες που μόλις είχαν φτάσει στην πόλη. Μου πρότειναν να πάρω τη γραμμή C4, η οποία αφού έκανε το γύρω της πόλης με άφησε κοντά στο πανδοχείο που είχα κλείσει. Περπατώντας πρός το πανδοχείο και ενώ άρχιζα να χάνομαι στα στενά της παλιάς πόλης, ένας περαστικός σταμάτησε να με βοηθήσει.
Έφτασα στο πανδοχείο για να μάθω ότι παρά την κράτηση έιχαν δώσει το δωμάτιο μοθ και τώρα ήταν γεμάτο. Ευτυχώς ο ξενοδόχος πηρε τηλέφωνο σε διπλανό πανδοχείο και με βόλεψε (σε καλύτερη τιμή μάλιστα).
Το πανδοχείο άγγιζε τα όρια της ανχής αλλά ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Άλλωστε στις 5 το πρωί έπρεπε να ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι για την Casablanca.
Ζήτησα από τον ξενοδόχο να μου πει από που φεύγει το λεωφορείο για Algeciras και μου έδωσε χάρτη της πόλης μαζί με πλήρης οδηγίες.
Ήμουν τόσο κουρασμένος από τις κρεπάλες των προηγούμενων ημερών και εξουδετερωμένος από την υπερβολική ζέστη που έκνα μπάνιο και κοιμήθηκα για μιά ωρίτσα, προτού αρχίσω την περιπλάνηση στην πόλη. Καθεδρικός, Plaza de España και βόλτες πλαί στο ποτάμι και στα στενά δαιδαλώδη καλντερίμια της παλιάς πόλης.
Είναι απίστευτο πόσο εύκολα μπορείς να χαθείς στη Σεβίλλη. Όλοι οι τουρίστες με έναν χάρτη στο χέρι προσπαθούν να καταλάβουν που βρίσκονται. Και εγώμ παρόλο που γενικά προσανατολίζομαι εύκολα, έφτασα να νοσταλγώ τότε που χανόμουν στον Πειραιά.
Το εντυπωσιακό με τη Σεβίλλη, πέρα από τα υπέροχα σοκάκια της είναι ότι για να αντιμετωπίσουν τον ήλιο έχον κρεμάσει πανιά από τς ταράτσες των κτηρίων και έχουν στήσει κολώνες με πανιά σε ανοιχτούς χώρους και πλατείες. Έτσι δημιουργούν σκιά και είναι υποφερτό να κινήσε στα σοκάκια κατά τη διάρκεια της μέρας.
Όσο περνούσε η ώρα, άρχιζα να αγχώνομαι καθώς είχα δύο εκκρεμότητες: να φάω και να βρω internet cafe για να κλείσω ξενοδοχείο στην Casablanca για την επόμενη μέρα. Τα ιεράρχησα και άρχισα να ψάχνω για internet cafe. Ηρέμησα μόνο όταν τύπωσα την κράτηση. Και μετά το φαγητό, πίσω στο «όμορφο» δωμάτιο μου φια ύπνο.
Παρότι τη μέρα έβραζε, το βράδυ η πόλη ήταν...δροσερή. Και έτσι κοιήθηκα ήσυχα για 3,5 ώρες.