Monday, October 09, 2006

απολογισμός

28 ημέρες
5 χώρες
6 πτήσεις
2 ακτοπλοικές μετακινήσεις
13 σιδηροδρομικές διαδρομές
5 μετακινήσεις με λεωφορείο
10.312 χιλιόμετρα

Sunday, September 10, 2006

Σάββατο 19.08.2006

Rabat

Ξύπνησα κατά τις 07:00 (πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι) με έντονους πόνους στο στομάχι, οι οποίοι συνοδεύτηκαν σύντομα από διάρροια. Δεν νομίζω ότι με πείραξε το χθεσινοβραδυνό φαγητό γιατί μου φάνηκε αρκετά καλό το εστιατόριο. Μάλλον είναι συμπτώματα της θερμοπληξίας σε συνδιασμό με το κλιματιστικό του δωματίου. Αποφάσισα να φάω πρωινό στο ξενοδοχείο μήπως και ηρεμήσω.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και ήθελα να κατέβω στην μεδίνα για φωτογραφίες, αλλά ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Ξεκουράστηκα όσο μπορούσα, μάζεψα τα πράγματα μου, πλήρωσα το ξενοδοχείο και δρομολόγησα την αποχώρηση μου από το Μαρακές.
Ο ταξιτζής μου διευκρίνησε από την αρχή ότι ήθελε 11 ντίρχαμ για να με πάει στο σταθμό των τρένων, αλλά όταν φτάσαμε και του έδωσα 21 έκανε πως ξέχασε να μου δώσει ρέστα. Και τα ζήτησα σε αγγλογαλλοαραβοισπανοελληνικά. Ή μάλλον στην νοηματική!!!
Βρήκα εισιτήριο πρώτης θέσης και ταξίδεψα άνετα (παρά τις ενοχλήσεις μου) μέχρι το Rabat. Και ενώ μέχρι σήμερα δεν μου είχαν ζητήσει ποτέ το εισιτήριο μου, σε αυτό το ταξίδι χρειάστηκε να ο δείξω στον...ίδιο ελεγκτή πάνω από 5 φορές.
Στην διάρκεια της διαδρομής πήγα στο τελευταίο βαγόνι για να βγάλω μερικές φωτογραφίες, ώσπου με διέκοψε ο ελεγκτής για να μου πει ότι απαγορεύεται!!!
Πιστό στην ασυνέπεια του, το τρένο έφτασε με 40' καθυστέρηση. Και εγώ πιστός στην όρεξη μου για περιπέτεια αγνόησα πάλι τα ταξί έξω από τον σταθμό και περπάτησα μέχρι το ξενοδοχείο (25' απόσταση).
Η ρεσεψιονίστ με προειδοποίησε ότι η πλαζ του Rabat δεν είναι σπουδαία, αλλά εμένα μου είχε κολλήσει η ιδέα να κάνω μπάνιο στον Ατλαντικό.
Και ενώ ήμουν σε δίλημμα αν θα πάω για μπάνιο ή θα δω τα αξιοθέατα της πόλης, κατάφερα να τα συνδιάσω όλα. Στην διαδρομή από το ξενοδοχείο στην παραλία πέρασα από το μαυσωλείο του βασιλιά Mohamedd V, παππού του σημερινού βασιλιά , από το κάστρο και από τα γραφικά σοκάκια με τα άσπρα και γαλάζια σπιτάκια και καλντερίμια που θυμίζουν κυκλαδίτικο νησί.



Η πλαζ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα σαν κοινωνικό γεγονός. Χωρίς ξαπλώστρες και ομπρέλες, αλλά γεμάτο μαντήλες και υπερκινητικούς μαροκινούς να αναστατώνουν τα πάντα.
Μπηκα στον πειρασμό και βούτηξα στη θάλασσα. Ο αέρας είχε σηκώσει κύμα και το κύμα είχε ανακατεύσει την άμμο και έκανε τη θάλασσα να μοιάζει με...βούρκο. Σε 5΄είχα βγει. Ξαπλωμένος στην πετσέτα, χάζευα τον κόσμο και προσπαθούσα να αγνοήσω τον εκφωνητή του "Radio Plaze de Rabat" που δεν σταματούσε να μιλάει στα αραβικά.



Η παραλία είχε και ντουζιέρες όπου έβγαλα την αλμύρα και άλλαξα. Και συνέχισα τη περιπλάνηση μου μέσα στην αγορά της μεδίνας.
Η μεδίνα του Rabat είναι η πιο τακτοποιημένη, περιποιημένη και καθαρή από όσες είδα στο Μαρόκο. Φέρνει λίγο σε παζάρι παραμονή της γιορτής του πολυούχου ελληνικής πόλης, μόνο που λειτουργεί 365 μέρες τον χρόνο και ο κόσμος δημιουργεί το αδιαχώρητο.

Βγαίνοντας από την μεδίνα βρέθηκα στην κεντρική λεωφόρο Mohamedd V, στο κέντρο της οποίας είχαν φτιάξει ένα μεγάλο πεζόδρομο (αλα Ράμπλα) με φοίνικες αριστερά και δεξιά. Μικροπωλητές είχαν στήσει την πραμάτεια τους πάνω σε σεντόνια στο δρόμο. Η παρουσία της αστυνομίας έκανε τους μικροπωλητές να μαζέψουν βιαστικά το εμπορευμα τους και να τραπούν σε φυγή. Μπροστά σε αυτή την εικόνα, οι αστυνομικοί περιορίζονται στο να σπρώχνουν τους μικροπωλητές για να επιταχύνουν την αποχώρηση τους!


Περπάτησα την κεντρική λεωφόρο και βγήκα στον σταθμό των τρένων. Έχοντας κάνει το τετράγωνο, είχα δει όλο το κέντρο της πόλης.


Αφού δεν βρήκα τίποτα να μου γεμίζει το μάτι για φαγητό, γύρισα να φάω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου (Στέλιο μην γκαρίζεις...την επόμενη φορά θα πάμε μαζί και θα τρώμε από τον δρόμο).
Τα εστιατόρια των ξενοδοχείων είναι από τα ελάχιστα σημεία όπου πωλείται αλκοόλ. έτσι, εκτός από τους ταξιδιώτες που προτιμούν την ασφάλεια και την ευκολία τους, πελάτες είναι και ευκατάστατοι άραβες που απολαμβάνουν το φαγητό τους συνοδεία κρασιού ή μπύρας. Η παρέα πίσω μου άνοιγε το ένα μπουκάλι μετά το άλλο.
Το ίδιο ισχύει και με τα clubs. Στην πλειοψηφία τους σταγάζονται στα μεγάλα ξενοδοχεία. Τα υπόλοιπα είναι άθλια καταγώγια.

Sunday, August 27, 2006





Παρασκευή 18.08.2006

08:30 ήμουν στο γραφείο τουρισμού του Μαρακές. Ο υπάλληλος σε σπαστά αγγλικά μου είπε ότι πρέπει να πάρω τηλέφωνο στο αντίστοιχο γραφείο στην Essaouira για να βρω δωμάτιο. Πήρα αλλά κανείς δεν απαντούσε.

Έτσι πήρα σβάρνα τα ταξιδιωτικά γραφέια για να καταλήξω γρήγορα στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω μπάνιο. Τα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα και για να βρω ενοικιαζόμενα δωμάτια θα έπρεπε να πάω εκεί. Μεγάλο το ρίσκο.

Φορτωμένος με τα ψώνια των προηγούμενων ημερών πήγα στο ταχυδρομείο για να τα στείλω στην Ελλάδα. Ο υπάλληλος μου είπε ότι 100% θα φτάσουν σπασμένα και πρότεινε να τα βάλω σε ξύλινο κουτί.

Βρέθηκα στην αγορά της νέας πόλης να ψάχνω για κουτί. Ολοι οι μαγαζάτορες πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν και ας μην καταλάβαιναν τι ήθελα. Με έβλεπαν σαν ξερολούκουμο. Τελικά βρήκα κάποιον που μίλαγε αγγλικά, κάναμε το αμπαλάζ σε χαρτόκουτο, φορτώθηκα και 3 κόκκινα μπολάκια φαγητού και γύρισα στο ταχυδρομείο.

Αφού έκλεισα καλά το κουτί με ταινία, ο υπεύθυνους του ταχυδρομείου μου ζήτησε να το ανοίξω για να δει τι έχει μέσα. Τελικά πάνω στην κουβέντα, το ξέχασε. Και ενώ το δέμα ήταν έτοιμο, ο υπάλληλος που κόλλησε το χαρτί με τις διευθύνσεις και έβαλε, για τα μάτια, 2 ταινίες ακόμη, ζήτησε 20 ντίρχαμ για το αμπαλάζ. Και ας μην ήξερε γρι αγγλικά.

Τελικά ξεφορτώθηκα 7,5 κιλά. Ελπίζω να φτάσουν σε καλή κατάσταση στην Αθήνα. Άλλωστε έχω γεμίσει το κουτί με ενδείξεις «FRAGILE-ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ».

Είχε πάει σχεδόν 12:00, δεν είχα βρει δωμάτιο στην παραλία και έπρεπε να φύγω και από το ξενοδοχείο. Να πάω που; Ευτυχώς μου είπε η ίδια ρεσεψιονίστ ότι μπορούσα να μείνω άλλη μια μέρα. Έτσι άλλαξα τα πλάνα μου, αποφάσισα να μεινω στο Μαρακές, έκλεισα δωμάτιο την επόμενη για το Rabat, με σκοπό να φύγω την Κυριακή από Tanger για Malaga.

Μετά την πρωινή 3ωρη και βάλε περιπλάνηση μου κάτω από τον ήλιο, το μόνο που είχα κουράγιο να κάνω ήταν να κοιμηθώ.

Το απόγευμα αγνόησα την μεδίνα και αποφάσισα να κινηθώ προς την καινούργια πόλη. Εκεί τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ακριβά αυτοκίνητα, καλοντυμένοι νεαροί και νεαρές. Τα McDonalds είχαν τεράστιες ουρές. Μπήκα να πάρω ένα παγωτό. Περίμενα 15 λεπτά να φτάσω στο ταμείο (είχε 6 ταμεία ανοιχτά) και είδα όλοι τη νέα κολεξιόν των δυτικών οίκων μόδας. Οι τιμές στα McDonalds λίγο χαμηλότερες από ότι στην Ελλάδα. Απλησίαστες όμως για τον μέσο μαροκινό. Στην Ελλάδα τα McDonalds είναι στέκι τουριστών και πιτσιρικάδων για φτηνό και γρήγορο φαγητό. Στο Μαρόκο είναι στέκι της μπουρζουαζίας.

Κατα μήκος του δρόμου νεαρά παιδιά φορώντας μια μπλε στολή-ρόμπα σου έδιναν οδηγίες για να παρκάρεις. Είναι η απάντηση του Μαρόκο στα παρκόμετρα. Οι παρκαδόροι αυτοί δουλεύουν για το κράτος και μαζεύουν τα κόμιστρα για το παρκάρισμα στο δρόμο. Πιο πέρα, αστυνομικοί σταματάνε τα διερχόμενα αυτοκίνητα και μοιράζουν κλήσεις. Αναδιανομή εισοδήματος!

Πέμπτη 17.08.2006


Σηκώθηκα νωρίς και κατέβηκα στη ρεσεψιόν, όπου μου είπαν ότι τελικά μπορώ να μείνω και σήμερα. Ανακούφιση!!!

Περιπλανήθηκα στους κήπους και στα σοκάκια της πόλης, η κίνηση απίστευτη. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, μηχανάκια, κάρα, γαϊδούρια μποτιλιαρισμένα, να κορνάρουν ασταμάτητα (α ρε Ελλαδάρα). Φανάρια υπάρχουν, αλλά είναι λιγοστά. Φανάρια για πεζούς ούτε για δείγμα. Όσο για τις διαβάσεις, απλά ομορφαίνουν το δρόμο.





Το πίο επικίνδυνο πράγμα στο Μαρόκο είναι να σταυρώσεις τον δρόμο. Και ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται καθώς οι μαροκινοί δεν πατάνε ποτέ φρένο...πατάνε εσένα! Για να μην με παρασύρει κανένα...γαϊδούρι στεκόμουν δίπλα σε ντόπιους και πέρναγα το δρόμο μαζί τους. Αυτοί ξερουν καλύτερα.

Μποτιλιάρισμα έχει και στο οδικό δίκτυο τη χώρας. Στην πλειοψηφία του αποτελούμενο από μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, χωρίς διάζωμα, ένα κάρο ή μια νταλίκα είναι ικανά να παραλύσουν την κυκλοφορία και να παρατείνεις το ταξίδι σου για άπειρο χρόνο. Τα όρια κυκλοφορίας είναι αυστηρά καθώς η αστυνομία παραμονεύει παντού για να δώσει κλήσεις.

Όλο το Μαρόκο είναι γεμάτο σημαίες της χώρας. Κάθε κτίριο φέρει τουλάχιστον μία ή είναι στολισμένο στα χρώματα της χώρας...κόκκινο και πράσινο. Μου είπαν ότι ο στολισμός οφείλεται στο ότι ο βασιλιάς είχε τα γενέθλια του στις 30 Ιουλίου. Εντάξει, αλλά έχουν περάσει 17 μέρες και ακόμα να ξεστολίσουν...το δένδρο!!! Μάλλον είναι μόνιμο το ντεκόρ.


Για την επόμενη μέρα ο προγραμματισμός μου είχε παραλία...Essaouira (σουίρα την προφέρουν οι ντόπιοι) ή Agadir, τα δύο γνωστότερα σημεία παραθερισμού του Μαρόκου. Όμως ήταν σαββατοκύριακο και στο ίντερνετ δεν μπορούσα να βρω δωμάτιο ούτε για δείγμα. Η ρεσεψιονίστ μου είπε ότι τα τουριστικά γραφεία είναι στην Boulevard Mohamedd V, στην νέα πόλη, και αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί το επομενο πρωί.

Επέστρεψα στη μεδίνα και περιπλανήθηκα στα σοκάκια. Στο γυρισμό έχασα το δρόμο. Ένα πιτσιρίκι με προσέγγισε κια προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ήταν μόλις 15 χρονών, με σάπια δόντια και μιλούσε λίγα ισπανικά. Με έβγαλε στο δρόμο μου κάνοντας μου ξενάγηση στην πορεία και στο τέλος ζήτησε «regalo». Με τα 10 ντίρχαμ που το έδωσα με ευχαρίστησε και έφυγε για τον επόμενο αγνοούμενο.

Το να κυκλοφορείς στα σκοτεινά δρομάκια της μεδίνα είναι απόλυτα ασφαλές! Μπορεί ο κόσμος που μένει εκεί να υποφέρει από φτώχεια, αλλά δεν πρόκειται να σε πειράξει κανείς. Για τους Άραβες η επιθετικότητα είναι στοιχείο ξένο και ο σεβασμός στους τουρίστες βασική τους αρχή (ακούει κανείς στα ελληνικά νησιά;;;). Στα δρομάκια έβλεπα πολλούς να ζητιανεύουν, ακόμη και γυναίκες με μαντήλες, με το κεφάλι χαμηλωμένο και το χέρι απλωμένο Από τις ανοιχτές πόρτες διέκρινα σπίτια 2Χ3, σαν αποθήκες, χωρίς κρεβάτι, χωρίς μπάνιο, χωρίς τίποτα. Δεκάδες άστεγοι κοιμόντουσαν στην άκρη του δρόμου.

Η αγορά δεν κλείνει ποτέ. Ακόμα και πολύ μετά τα μεσάνυχτα έβρισκες υπαίθριους πωλητές για να αγοράσει φρούτα, κρέας, ψάρια και ότι άλλο μπορούσες να φανταστείς. Μαροκινοί και μαροκινές γυρνάνε στους δρόμους, κάθονται σε παγκάκια, πεζούλια και πλατείες. Πολλοί στέκονται απά στο δρόμο και χαζεύουν τον κόσμο που περνά. Το Μαρόκο ποτέ δεν κοιμάται.

Friday, August 25, 2006

Τετάρτη 16.08.2006

Ξύπνησα και επισκέφτηκα το γειτονικό σούπερ μάρκετ για να φτιάξω το πρωινό μου. Αγόρασα ψωμάκια, τυρί, γαλοπούλα, ντομάτες και διάφορα άλλα μπινελίκια.


Κατέβηκα ξάνα στη μεδίνα και κατευθύνθηκα στα souks (τα καταστήματα). Υποτίθεται ότι τα souks είναι οργανωμένα με βάση το τι πουλάνε. Πλέον είναι μαγαζάκια 2Χ2, συνήθως, που πουλάνε τα πάντα. Σε λιγάκι βρέθηκα με 2 ζευγάρια δερμάτινες παντόφλες, αναμνηστικά μπρελοκάκια, ένα σκεύος για tajine (παραδοσιακό μαροκινό – κάτι σαν γάστρα) και πολλά ακόμη...και χωρίς λεφτά. Ευτυχώς είχα αφήσει κάποια στο ξενοδοχείο.





Στα στενά δρομάκια της αγοράς, εκτός από τους χιλιάδες πεζούς, κυκλοφορούν μηχανάκια γαιδούρια και άνθρωποι που μεταφέρουν μεγάλα καρότσια με εμπορεύματα. Συχνά ακούς ένα κορνάρισμα ή μια φωνή πίσω σου και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να παραμερήσεις, για να μην σε...παραμερήσουν. Χάος!!!


Είχα ενθουσιαστεί τόσο από το Μαρακές που αποφάσισα να περάσω άλλη μία μέρα εδώ. Όμως στο ξενοδοχείο μου είπαν ότι δεν έχει ελέυθερα δωμάτια μέχρι την Δευτέρα. Άρχισα το ψάξιμο στην πόλη για να καταλάβω ότι τα πάντα ήταν complet. Και έπεσα για ύπνο χωρίς να ξέρω τι θα μου ξημερώσει.

Πηγαίνοντας Μαρακές

Στην διαδρομή πιάνω κουβέντα με έναν μαροκινό που καθόταν απέναντι μου...στα ιταλικά. Το σκέφτομαι και βάζω τα γέλια. Σε αυτή τη χώρα έχω συνεννοηθεί στα ισπανικά και στα ιταλικά καλύτερα από τα αγγλικά. Και αναρωτιέται ο πατέρας μου τι τις θέλω τόσες ξένες γλώσσες!!!

Αφού απλώνουμε τον χάρτη και αποκτώ ένα πλήρες μάθημα μαροκινής γεωγραφίας, μαθαίνω ότι στο Μαρακές (ίσως και σε όλο το Μαρόκο) οι φοίνικες έχουν το ρόλο της αγελάδας στις Ινδίες. Κανείς δεν τους πειράζει. Και αν χρειαστεί να περάσει δρόμο, ο φοίνικας δεν θα κοπεί. Απλά ο δρόμος θα κάνει παράκαμψη. Άρα όσοι θέλετε να αγοράσετε γη για να χτίσετε, φροντίστε να μην έχει φοίνικες το οικόπεδο!


Καθώς πλησιάζει το τρένο στο Μαρακές, η εικόνα αλλάζει. Όλα τα κτίσματα είναι βαμμένα κόκκινα, στο χρώμα της γης. Μια ομοιογένια εκπληκτική, αντάξια της κυκλαδίτικης ασπρίλας.

Στο σταθμό αποφασίζω να αποφύγω τη μαφία των ταξιτζίδων που παραμονεύουν και ξεκινάω με τα πόδια, με σκοπό να πάρω ταξί από το δρόμο. Τελικά εντυπωσιάζομαι από τα κτήρια, κάνω στάσεις για φωτογραφίες και έπειτα από 30 λεπτά φτάνω στο ξενοδοχείο. Με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω ότι δίπλα στο ξενοδοχείο έχει super market. Τουλάχιστον δεν θα πεθάνω από πείνα και δίψα!


Από το δωμάτιο μου έχω μια καταπληκτική θέα της μεδίνας. Κάνω ένα ντουζάκι και ξεκινάω να την εξερευνησω. Η γενική εικόνα δεν διαφέρει από αυτή της Καζαμπλάνκα. Απλά η μεδίνα του Μαρακές είναι μεγαλύτερη και ωραιότερη. Και κάπως πιό περιποιημένη (θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και περισσότερο τουριστική).


Ακολουθώ το δρόμο για την πλατεία Jemaa El Fna, το κέντρο της ζωής του Μαρακές. Μιά από τις μεγαλύτερες πλατείες που έχω δει ποτέ γεμάτη με:

  • · πάγκους που σερβίρουν φαγητό
  • · πάγκους που σερβίρουν φρέσκο χυμό πορτοκάλι
  • · γητευτές φιδιών
  • · οργανοπαίχτες
  • · χειρομάντες
  • · αφηγητές ιστοριών
  • · νερουλάδες

και λογής ακόμη δραστηριότητες. Ένα μπάχαλο γεμάτο κόσμο!





Πριν φτάσω στην πλατεία είπα να δοκιμάσω τις ικανότητες μου στο παζάρι. Γυναίκες είχαν απλώσει σκουφιά και αραβικά καπέλα στο δρόμο. Τιμή εκκίνησης 50 ντίρχαμ το ένα. Τελικά πήρα 6 για 100 ντίρχαμ. Μπορεί να τα πήρα σε τιμή ευκαιρίας ή να μου έπιασαν τον κώλο. Στο Μαρακές ποτέ δεν ξέρεις!!!

Είχα αποφασίσει να δειπνήσω στο εστιατόριο El Marrakshi, με θέα την πλατεία. Στην είσοδο με ενημέρωσαν ότι είναι γεμάτο. Τότε ένας νεαρός που στεκόταν εκεί προσφέρθηκα να με πάει σε ένα άλλο εστιατόριο που είναι «σομ-σομ», το ίδιο δηλαδή. Ύστερα από 10 λεπτά (!) περπάτημα στους πηγμένους πεζόδρομους γύρω από την πλατεία, καταλήξαμε στο εστιατόριο ενός Ryad (παραδοσιακά μαροκινά σπίτια που έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενώνες).

Το μενού ήταν στα γαλλικά και έτσι συμβουλέυτηκα τις ισπανίδες που καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι και είχαν διαλέξει στην τύχη. Δοκίμασα pastille με κοτόπουλο (πίττα γεμιστή με επικάλυξη κανέλα και ζάχαρη άχνη) και την κλασική σούπα harira (με ρεβύθια και άλλα όσπρια και λαχανικά – Μάνα καμμία σχέση με τα ρεβύθια που φτιάχνεις και δεν τρώω). Το φαγητό αδιάφορο, αλλά τουλάχιστον γέμισα το στομάχι μου.

Thursday, August 24, 2006

18:00

Έφτασα επιτέλους Casablanca ύστερα από 7 ώρες στο τρένο. Ο ταξιτζής που με «γράπωσε» έξω από το σταθμό ζήτησε 30 ντίρχαμ (3 ευρώ) για να με πάει στο ξενοδοχείο. Ήξερα ότι είναι πολλά αλλά δεν είχα κουράγιο για παζάρια.

Στην διαδρομή άνοιξα το παράθυρο για να γλυτώσω από τη ζέστη και κόντεψα να πεθάνω από το καυσαέριο. Το σύννεφο καπνού και η μπόχα που έβγαινε από τις εξατμίσεις έκανε την πόλη θάλαμο αερίων. Αν και έιχα επιφυλάξεις, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούν αμόλυβδη, απλά οι καταλύτες τους έχουν από καιρό...πεθάνει.

Δίπλα στο ξενοδοχείο μου έμενε ο φίλος μου ο Άγγελος με τον Γιώργο και τους νεόνυμφους. Είχαν συμπληρώσει ήδη 15 μέρες στο Μαρόκο, συμμετείχαν σε παραδοσιακό γάμο και επέστρεφαν Ελλάδα την επόμενη μέρα. Πέρασα από εκεί και ανταλλάξαμε εμπειρίες για το Μαρόκο. Με όσα άκουσα τρομοκρατήθηκα. Θα μπορούσα άνετα να το βάλω στα πόδια. Αλλά είχα ήδη ζήσει αρκετά για να αντέξω.

Φάγαμε όλοι μαζί στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τους. Δοκίμασα παραδοσιακή μαροκινή κουζίνα (σούπα χαρίρα και ταζίν με κοτόπουλο). Ομολογώ ότι ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το δείπνο.

Μετά το φαγητό ξεινήσαμε για μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη με σοφέρ τον Άγγελο. Τα φωτισμένα κτίρια και κυρίως το τζαμί Hassan II (το τρίτο μεγαλύτερο μετά τις Μέκκας και τις Μεδίνας) δίνουν μια πινελιά αίγλης στην πόλη. Σε κάθε τι το φωτισμένο σταματούσαμε και κατεβαίναμε για φωτογραφίες. Τουρίστες σε κίνηση...!


Στην παραλιακή ζώνη τα μπαρ το ένα δίπλα στο άλλο, ουρές στο drive-thru των McDonald’s, ακριβά αυτοκίνητα, όμορφα ντυμενοι μαροκινοί, στο βάθος ο φάρος και δίπλα του περιτοιχισμένη η παραγκούπολη, η απόλυτη φτώχεια και μιζέρια. Το Μαρόκο των έντονων αντιθέσεων. Προχωράς και βρίσκεσαι στη γειτονιά με τις βίλες και πιο πέρα η παλιά μεδίνα με τα χαμόσπιτα.

Η μεδίνα (το παλιό κέντρο κάθε πόλης) είναι γεμάτη ζωή την ημέρα. Μπακάλικα που πουλάνε ψωμί, γιαούρτια, αναψυκτικά και ότι άλλο φανταστείς, η αγορά που θυμίζει Μοναστηράκι, υπαίθρια αγορά αλά ελληνική «λαϊκή», κρεοπωλεία και ψαράδικα, κουρεία και ζωντανές κότες. Πάρε ότι θες ή καλύτερα μην πάρεις τίποτα.








Δαιδαλώδη σοκάκια, σπιτάκια μπροστά στα οποία οι εργατικές κατοικίες μας μοιάζουν παλάτια. Βρώμα παντού. Η πόλη όλη έχει το άρωμα ψόφιου σάπιου ψαριού.


Διέσχισα τη μεδίνα και περπάτησα μέχρι το τζαμί. Με 120 ντίρχαμ συμμετείχα στο γκρουπ ξενάγησης των 11:00. Το τζαμί χωράει 25.000 προσκυνητές και είναι ανοιχτό 5 φορές στην διάρκεια της ημέρας. Ενδιάμεσα δεχεται μη μουσουλμάνους για ξενάγηση. Ο μιναρές τους φτάνει τα 200 μέτρα. Στο ισόγειο ο χώρος προσευχής, στο υπόγειο τα λουτρά και δίπλα το χαμάμ. Χτίστηκε μέσα σε 6 χρόνια με εργάτες να δουλεύουν 2 ώρες την ημέρα και από 100% μαροκινά υλικά (εκτός από το μάρμαρο και τους πολυελαίους που ήραν από την Ιταλία).


Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο βρέθηκα μπροστά σε υπαίθριο γήπεδο ποδοσφαίρου. Σε ένα δρόμο, παιδιά είχαν χαράξει με μπογιά τις γραμμές του γηπέδου και είχαν ρίχτεί στο παιχνίδι. Τα διερχόμενα αυτοκίνητα τους έκαναν να το σταματούν προσωρινά.



Έφαγα στο ξενοδοχείο γιατι δεν έιχα όρεξη για πειραματισμούς στο δρόμο. Το ταξί που με πήγε στο σταθμό των τρένων είχε μετρητη λαι έτσι έμαθα ότι το πραγματικό κόστος της διαδρομής ήταν 1,40 ευρώ.

Εισιτήρια πρώτης θέσης για Μαρακές πάλι δεν υπήρχαν και αρχικά τρόμαξα ότι θα ξαναζούσα τη χθεσινή περιπέτεια. Ωστόσο βρήκα αμέσω θέση και μάλιστα σε πλήρως κλιματιζόμενο βαγόνι. Στη διαδρομή οι εικόνες όμοιες. Στα προάστια της Καζαμπλάνκα τα μεγάλα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο. Και στο σταθμό Casa Oasis για άλλη μια φορά η απόλυτη αντίθεση. Η μαντρωμένη παραγκούπολη και στην άλλη πλευρά του δρόμου καινούργιες πολυκατοικίες και όμορφα σπίτια.