Σηκώθηκα νωρίς και κατέβηκα στη ρεσεψιόν, όπου μου είπαν ότι τελικά μπορώ να μείνω και σήμερα. Ανακούφιση!!!
Περιπλανήθηκα στους κήπους και στα σοκάκια της πόλης, η κίνηση απίστευτη. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, μηχανάκια, κάρα, γαϊδούρια μποτιλιαρισμένα, να κορνάρουν ασταμάτητα (α ρε Ελλαδάρα). Φανάρια υπάρχουν, αλλά είναι λιγοστά. Φανάρια για πεζούς ούτε για δείγμα. Όσο για τις διαβάσεις, απλά ομορφαίνουν το δρόμο.
Το πίο επικίνδυνο πράγμα στο Μαρόκο είναι να σταυρώσεις τον δρόμο. Και ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται καθώς οι μαροκινοί δεν πατάνε ποτέ φρένο...πατάνε εσένα! Για να μην με παρασύρει κανένα...γαϊδούρι στεκόμουν δίπλα σε ντόπιους και πέρναγα το δρόμο μαζί τους. Αυτοί ξερουν καλύτερα.
Μποτιλιάρισμα έχει και στο οδικό δίκτυο τη χώρας. Στην πλειοψηφία του αποτελούμενο από μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, χωρίς διάζωμα, ένα κάρο ή μια νταλίκα είναι ικανά να παραλύσουν την κυκλοφορία και να παρατείνεις το ταξίδι σου για άπειρο χρόνο. Τα όρια κυκλοφορίας είναι αυστηρά καθώς η αστυνομία παραμονεύει παντού για να δώσει κλήσεις.
Όλο το Μαρόκο είναι γεμάτο σημαίες της χώρας. Κάθε κτίριο φέρει τουλάχιστον μία ή είναι στολισμένο στα χρώματα της χώρας...κόκκινο και πράσινο. Μου είπαν ότι ο στολισμός οφείλεται στο ότι ο βασιλιάς είχε τα γενέθλια του στις 30 Ιουλίου. Εντάξει, αλλά έχουν περάσει 17 μέρες και ακόμα να ξεστολίσουν...το δένδρο!!! Μάλλον είναι μόνιμο το ντεκόρ.
Για την επόμενη μέρα ο προγραμματισμός μου είχε παραλία...Essaouira (σουίρα την προφέρουν οι ντόπιοι) ή Agadir, τα δύο γνωστότερα σημεία παραθερισμού του Μαρόκου. Όμως ήταν σαββατοκύριακο και στο ίντερνετ δεν μπορούσα να βρω δωμάτιο ούτε για δείγμα. Η ρεσεψιονίστ μου είπε ότι τα τουριστικά γραφεία είναι στην Boulevard Mohamedd V, στην νέα πόλη, και αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί το επομενο πρωί.
Επέστρεψα στη μεδίνα και περιπλανήθηκα στα σοκάκια. Στο γυρισμό έχασα το δρόμο. Ένα πιτσιρίκι με προσέγγισε κια προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ήταν μόλις 15 χρονών, με σάπια δόντια και μιλούσε λίγα ισπανικά. Με έβγαλε στο δρόμο μου κάνοντας μου ξενάγηση στην πορεία και στο τέλος ζήτησε «regalo». Με τα 10 ντίρχαμ που το έδωσα με ευχαρίστησε και έφυγε για τον επόμενο αγνοούμενο.
Το να κυκλοφορείς στα σκοτεινά δρομάκια της μεδίνα είναι απόλυτα ασφαλές! Μπορεί ο κόσμος που μένει εκεί να υποφέρει από φτώχεια, αλλά δεν πρόκειται να σε πειράξει κανείς. Για τους Άραβες η επιθετικότητα είναι στοιχείο ξένο και ο σεβασμός στους τουρίστες βασική τους αρχή (ακούει κανείς στα ελληνικά νησιά;;;). Στα δρομάκια έβλεπα πολλούς να ζητιανεύουν, ακόμη και γυναίκες με μαντήλες, με το κεφάλι χαμηλωμένο και το χέρι απλωμένο Από τις ανοιχτές πόρτες διέκρινα σπίτια 2Χ3, σαν αποθήκες, χωρίς κρεβάτι, χωρίς μπάνιο, χωρίς τίποτα. Δεκάδες άστεγοι κοιμόντουσαν στην άκρη του δρόμου.
Η αγορά δεν κλείνει ποτέ. Ακόμα και πολύ μετά τα μεσάνυχτα έβρισκες υπαίθριους πωλητές για να αγοράσει φρούτα, κρέας, ψάρια και ότι άλλο μπορούσες να φανταστείς. Μαροκινοί και μαροκινές γυρνάνε στους δρόμους, κάθονται σε παγκάκια, πεζούλια και πλατείες. Πολλοί στέκονται απά στο δρόμο και χαζεύουν τον κόσμο που περνά. Το Μαρόκο ποτέ δεν κοιμάται.
No comments:
Post a Comment