Αφού απλώνουμε τον χάρτη και αποκτώ ένα πλήρες μάθημα μαροκινής γεωγραφίας, μαθαίνω ότι στο Μαρακές (ίσως και σε όλο το Μαρόκο) οι φοίνικες έχουν το ρόλο της αγελάδας στις Ινδίες. Κανείς δεν τους πειράζει. Και αν χρειαστεί να περάσει δρόμο, ο φοίνικας δεν θα κοπεί. Απλά ο δρόμος θα κάνει παράκαμψη. Άρα όσοι θέλετε να αγοράσετε γη για να χτίσετε, φροντίστε να μην έχει φοίνικες το οικόπεδο!
Καθώς πλησιάζει το τρένο στο Μαρακές, η εικόνα αλλάζει. Όλα τα κτίσματα είναι βαμμένα κόκκινα, στο χρώμα της γης. Μια ομοιογένια εκπληκτική, αντάξια της κυκλαδίτικης ασπρίλας.
Στο σταθμό αποφασίζω να αποφύγω τη μαφία των ταξιτζίδων που παραμονεύουν και ξεκινάω με τα πόδια, με σκοπό να πάρω ταξί από το δρόμο. Τελικά εντυπωσιάζομαι από τα κτήρια, κάνω στάσεις για φωτογραφίες και έπειτα από 30 λεπτά φτάνω στο ξενοδοχείο. Με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω ότι δίπλα στο ξενοδοχείο έχει super market. Τουλάχιστον δεν θα πεθάνω από πείνα και δίψα!
Από το δωμάτιο μου έχω μια καταπληκτική θέα της μεδίνας. Κάνω ένα ντουζάκι και ξεκινάω να την εξερευνησω. Η γενική εικόνα δεν διαφέρει από αυτή της Καζαμπλάνκα. Απλά η μεδίνα του Μαρακές είναι μεγαλύτερη και ωραιότερη. Και κάπως πιό περιποιημένη (θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και περισσότερο τουριστική).
Ακολουθώ το δρόμο για την πλατεία Jemaa El Fna, το κέντρο της ζωής του Μαρακές. Μιά από τις μεγαλύτερες πλατείες που έχω δει ποτέ γεμάτη με:
- · πάγκους που σερβίρουν φαγητό
- · πάγκους που σερβίρουν φρέσκο χυμό πορτοκάλι
- · γητευτές φιδιών
- · οργανοπαίχτες
- · χειρομάντες
- · αφηγητές ιστοριών
- · νερουλάδες
και λογής ακόμη δραστηριότητες. Ένα μπάχαλο γεμάτο κόσμο!
Πριν φτάσω στην πλατεία είπα να δοκιμάσω τις ικανότητες μου στο παζάρι. Γυναίκες είχαν απλώσει σκουφιά και αραβικά καπέλα στο δρόμο. Τιμή εκκίνησης 50 ντίρχαμ το ένα. Τελικά πήρα 6 για 100 ντίρχαμ. Μπορεί να τα πήρα σε τιμή ευκαιρίας ή να μου έπιασαν τον κώλο. Στο Μαρακές ποτέ δεν ξέρεις!!!
Είχα αποφασίσει να δειπνήσω στο εστιατόριο El Marrakshi, με θέα την πλατεία. Στην είσοδο με ενημέρωσαν ότι είναι γεμάτο. Τότε ένας νεαρός που στεκόταν εκεί προσφέρθηκα να με πάει σε ένα άλλο εστιατόριο που είναι «σομ-σομ», το ίδιο δηλαδή. Ύστερα από 10 λεπτά (!) περπάτημα στους πηγμένους πεζόδρομους γύρω από την πλατεία, καταλήξαμε στο εστιατόριο ενός Ryad (παραδοσιακά μαροκινά σπίτια που έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενώνες).
Το μενού ήταν στα γαλλικά και έτσι συμβουλέυτηκα τις ισπανίδες που καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι και είχαν διαλέξει στην τύχη. Δοκίμασα pastille με κοτόπουλο (πίττα γεμιστή με επικάλυξη κανέλα και ζάχαρη άχνη) και την κλασική σούπα harira (με ρεβύθια και άλλα όσπρια και λαχανικά – Μάνα καμμία σχέση με τα ρεβύθια που φτιάχνεις και δεν τρώω). Το φαγητό αδιάφορο, αλλά τουλάχιστον γέμισα το στομάχι μου.
No comments:
Post a Comment