18:00

Έφτασα επιτέλους Casablanca ύστερα από 7 ώρες στο τρένο. Ο ταξιτζής που με «γράπωσε» έξω από το σταθμό ζήτησε 30 ντίρχαμ (3 ευρώ) για να με πάει στο ξενοδοχείο. Ήξερα ότι είναι πολλά αλλά δεν είχα κουράγιο για παζάρια.

Στην διαδρομή άνοιξα το παράθυρο για να γλυτώσω από τη ζέστη και κόντεψα να πεθάνω από το καυσαέριο. Το σύννεφο καπνού και η μπόχα που έβγαινε από τις εξατμίσεις έκανε την πόλη θάλαμο αερίων. Αν και έιχα επιφυλάξεις, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούν αμόλυβδη, απλά οι καταλύτες τους έχουν από καιρό...πεθάνει.

Δίπλα στο ξενοδοχείο μου έμενε ο φίλος μου ο Άγγελος με τον Γιώργο και τους νεόνυμφους. Είχαν συμπληρώσει ήδη 15 μέρες στο Μαρόκο, συμμετείχαν σε παραδοσιακό γάμο και επέστρεφαν Ελλάδα την επόμενη μέρα. Πέρασα από εκεί και ανταλλάξαμε εμπειρίες για το Μαρόκο. Με όσα άκουσα τρομοκρατήθηκα. Θα μπορούσα άνετα να το βάλω στα πόδια. Αλλά είχα ήδη ζήσει αρκετά για να αντέξω.

Φάγαμε όλοι μαζί στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τους. Δοκίμασα παραδοσιακή μαροκινή κουζίνα (σούπα χαρίρα και ταζίν με κοτόπουλο). Ομολογώ ότι ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το δείπνο.

Μετά το φαγητό ξεινήσαμε για μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη με σοφέρ τον Άγγελο. Τα φωτισμένα κτίρια και κυρίως το τζαμί Hassan II (το τρίτο μεγαλύτερο μετά τις Μέκκας και τις Μεδίνας) δίνουν μια πινελιά αίγλης στην πόλη. Σε κάθε τι το φωτισμένο σταματούσαμε και κατεβαίναμε για φωτογραφίες. Τουρίστες σε κίνηση...!

Στην παραλιακή ζώνη τα μπαρ το ένα δίπλα στο άλλο, ουρές στο drive-thru των McDonald’s, ακριβά αυτοκίνητα, όμορφα ντυμενοι μαροκινοί, στο βάθος ο φάρος και δίπλα του περιτοιχισμένη η παραγκούπολη, η απόλυτη φτώχεια και μιζέρια. Το Μαρόκο των έντονων αντιθέσεων. Προχωράς και βρίσκεσαι στη γειτονιά με τις βίλες και πιο πέρα η παλιά μεδίνα με τα χαμόσπιτα.

Η μεδίνα (το παλιό κέντρο κάθε πόλης) είναι γεμάτη ζωή την ημέρα. Μπακάλικα που πουλάνε ψωμί, γιαούρτια, αναψυκτικά και ότι άλλο φανταστείς, η αγορά που θυμίζει Μοναστηράκι, υπαίθρια αγορά αλά ελληνική «λαϊκή», κρεοπωλεία και ψαράδικα, κουρεία και ζωντανές κότες. Πάρε ότι θες ή καλύτερα μην πάρεις τίποτα.

Δαιδαλώδη σοκάκια, σπιτάκια μπροστά στα οποία οι εργατικές κατοικίες μας μοιάζουν παλάτια. Βρώμα παντού. Η πόλη όλη έχει το άρωμα ψόφιου σάπιου ψαριού.

Διέσχισα τη μεδίνα και περπάτησα μέχρι το τζαμί. Με 120 ντίρχαμ συμμετείχα στο γκρουπ ξενάγησης των 11:00. Το τζαμί χωράει 25.000 προσκυνητές και είναι ανοιχτό 5 φορές στην διάρκεια της ημέρας. Ενδιάμεσα δεχεται μη μουσουλμάνους για ξενάγηση. Ο μιναρές τους φτάνει τα 200 μέτρα. Στο ισόγειο ο χώρος προσευχής, στο υπόγειο τα λουτρά και δίπλα το χαμάμ. Χτίστηκε μέσα σε 6 χρόνια με εργάτες να δουλεύουν 2 ώρες την ημέρα και από 100% μαροκινά υλικά (εκτός από το μάρμαρο και τους πολυελαίους που ήραν από την Ιταλία).

Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο βρέθηκα μπροστά σε υπαίθριο γήπεδο ποδοσφαίρου. Σε ένα δρόμο, παιδιά είχαν χαράξει με μπογιά τις γραμμές του γηπέδου και είχαν ρίχτεί στο παιχνίδι. Τα διερχόμενα αυτοκίνητα τους έκαναν να το σταματούν προσωρινά.

Έφαγα στο ξενοδοχείο γιατι δεν έιχα όρεξη για πειραματισμούς στο δρόμο. Το ταξί που με πήγε στο σταθμό των τρένων είχε μετρητη λαι έτσι έμαθα ότι το πραγματικό κόστος της διαδρομής ήταν 1,40 ευρώ.

Εισιτήρια πρώτης θέσης για Μαρακές πάλι δεν υπήρχαν και αρχικά τρόμαξα ότι θα ξαναζούσα τη χθεσινή περιπέτεια. Ωστόσο βρήκα αμέσω θέση και μάλιστα σε πλήρως κλιματιζόμενο βαγόνι. Στη διαδρομή οι εικόνες όμοιες. Στα προάστια της Καζαμπλάνκα τα μεγάλα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο. Και στο σταθμό Casa Oasis για άλλη μια φορά η απόλυτη αντίθεση. Η μαντρωμένη παραγκούπολη και στην άλλη πλευρά του δρόμου καινούργιες πολυκατοικίες και όμορφα σπίτια.