Κυριακή 13.08.2006
Σεβίλλη 16:00
Κατέβηκα με το λεωφορείο από το αεροδρόμιο στην πόλη και νόμιζα ότι βρισκόμουν σε πόλη του Λιβάνου. Η απόλυτη ερημιά. Άδειοι δρόμοι. Κανείς δεν κυκλοφορούσε. Κυριακή, μεσημέρι, 2 μέρες πρίν το δεκαπενταύγουστο και με 36 βαθμούς, μάλλον βρέθηκα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.\Στο τέρμα του λεωφορείου και μέσα στο καμίνι ένα κιόσκι με 3 ισπανούς «may I help you?» έδινε οδηγίες στους τουρίστες που μόλις είχαν φτάσει στην πόλη. Μου πρότειναν να πάρω τη γραμμή C4, η οποία αφού έκανε το γύρω της πόλης με άφησε κοντά στο πανδοχείο που είχα κλείσει. Περπατώντας πρός το πανδοχείο και ενώ άρχιζα να χάνομαι στα στενά της παλιάς πόλης, ένας περαστικός σταμάτησε να με βοηθήσει.
Έφτασα στο πανδοχείο για να μάθω ότι παρά την κράτηση έιχαν δώσει το δωμάτιο μοθ και τώρα ήταν γεμάτο. Ευτυχώς ο ξενοδόχος πηρε τηλέφωνο σε διπλανό πανδοχείο και με βόλεψε (σε καλύτερη τιμή μάλιστα).
Το πανδοχείο άγγιζε τα όρια της ανχής αλλά ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Άλλωστε στις 5 το πρωί έπρεπε να ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι για την Casablanca.
Ζήτησα από τον ξενοδόχο να μου πει από που φεύγει το λεωφορείο για Algeciras και μου έδωσε χάρτη της πόλης μαζί με πλήρης οδηγίες.
Ήμουν τόσο κουρασμένος από τις κρεπάλες των προηγούμενων ημερών και εξουδετερωμένος από την υπερβολική ζέστη που έκνα μπάνιο και κοιμήθηκα για μιά ωρίτσα, προτού αρχίσω την περιπλάνηση στην πόλη. Καθεδρικός, Plaza de España και βόλτες πλαί στο ποτάμι και στα στενά δαιδαλώδη καλντερίμια της παλιάς πόλης.
Είναι απίστευτο πόσο εύκολα μπορείς να χαθείς στη Σεβίλλη. Όλοι οι τουρίστες με έναν χάρτη στο χέρι προσπαθούν να καταλάβουν που βρίσκονται. Και εγώμ παρόλο που γενικά προσανατολίζομαι εύκολα, έφτασα να νοσταλγώ τότε που χανόμουν στον Πειραιά.
Το εντυπωσιακό με τη Σεβίλλη, πέρα από τα υπέροχα σοκάκια της είναι ότι για να αντιμετωπίσουν τον ήλιο έχον κρεμάσει πανιά από τς ταράτσες των κτηρίων και έχουν στήσει κολώνες με πανιά σε ανοιχτούς χώρους και πλατείες. Έτσι δημιουργούν σκιά και είναι υποφερτό να κινήσε στα σοκάκια κατά τη διάρκεια της μέρας.
Όσο περνούσε η ώρα, άρχιζα να αγχώνομαι καθώς είχα δύο εκκρεμότητες: να φάω και να βρω internet cafe για να κλείσω ξενοδοχείο στην Casablanca για την επόμενη μέρα. Τα ιεράρχησα και άρχισα να ψάχνω για internet cafe. Ηρέμησα μόνο όταν τύπωσα την κράτηση. Και μετά το φαγητό, πίσω στο «όμορφο» δωμάτιο μου φια ύπνο.
Παρότι τη μέρα έβραζε, το βράδυ η πόλη ήταν...δροσερή. Και έτσι κοιήθηκα ήσυχα για 3,5 ώρες.