Catalunya Part 1

Το αεροδρόμιο της Girona δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν διάδρομο. Αριστερά οι αφίξεις, δεξιά οι αναχωρήσεις. Μια απέραντη ευθεία, στην άκρη της οποίας μια παρέα Γάλλων είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και έπαιζαν ποδόσφαιρο, ενώ η ασφάλεια του αεροδρομίου περνούσε δίπλα τους και τους κοιτούσε αδιάφορα.
Το αεροδρόμιο δεν έχει σιδηροδρομική σύνδεση ούτε με την πόλη της Girona (που απέχει 18 χιλιόμετρα), ούτε με την Barcelona (περίπου 100 χιλιόμετρα). Μόνο λεωφορεία για αυτές τις 2 πόλεις και ταξί. Η γραμμή του τρένου “Catalunya Express” που ενώνει τη Βαρκελώνη με τα ισπανογαλλικά σύνορα περνά από τη Girona, όχι όμως και από το αεροδρόμιο.
Στο πλαί του δρόμου ετοιμάζουν τη νέα γραμμή υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Παρίσι με τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. Και αν συμφωνήσουν και οι Πορτογάλοι, θα φτάσει μέχρι και τη Λισαβώνα. Έτσι η σιδηροδρομική σύνδεση του αεροδρομίου έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Φέτος η Καταλωνία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ προσέλκυσης τουριστών. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ισπανικού Υπουργείου Τουρισμού, το 25,5% των τουριστών που επισκέφθηκαν την Ισπανία το 2006 πήγε στην Καταλωνία. Πράγμα που δεν με ξάφνιασε καθόλου καθώς είδα τις ορδές του κόσμου στους δρόμους της Βαρκελώνης και στις παραλίες της Costa Brava
Η Girona άρχισε να συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερο τουρισμό τον τελευταίο καιρό, λόγω και των πτήσεων της Ryanair. Και για την ακρίβεια προσπαθούν να συγκεντρώσουν ποιοτικό τουρισμό διοργανώνοντας εκδηλώσεις. Πρόσφατα εγκαινίασαν ένα ακόμη χώρο μουσικών και θεατρικών εκδηλώσεων.
Ο καθεδρικός και τα σοκάκια της σε γυρνάνε πίσω στο μεσαίωνα. Τα χρώματα στα κτήρια και η αντανάκλαση από το ποτάμι δημιουργούν τις συνθήκες για τέλειες «ρομαντικές» φωτογραφίες.
Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα να αδειάσει τραπέζι στο εστιατόριο, που έχοντας τοποθετήσει τραπεζάκια ασσύμετρα αριστερά και δεξιά στην ομορφότερη σκαλινέτα της πόλης, την έκανε να μοιάζει με στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.Δοκίμασα αρκετά παραδοσιακά καταλανικά πιάτα και δεν νομίζω ότι ξετρελάθηκα από την κουζίνα τους. Το πιο παράξενο ήταν ένας συνδιασμός πίτσας και πάστας. Ψημένο ψωμί, πρώτη στρώση σάλτσας (δοκίμασα με κρέμα από βακαλάο), λαζάνια και από πάνω τα υπόλοιπα υλικά.

Το εντυπωσιακό με την Καταλωνία είναι ότι για να παρκάρεις οπουδήποτε πρέπει να πληρώσεις. Στην Tossa (παραθαλάσσιο θέρετρο) υπήρχαν συγκεκριμένες θέσεις με μέγιστη διάρκεια παραμονής τις 3 ώρες και κόστος 5,50 Euro. Και όλοι το τηρούσαν. Δεν έβλεπες αυτοκίνητα δίπλα στις ξαπλώστρες όπως στην...Ανάβυσσο. Όμως δεν είχε χώρο να κολυμπήσεις, καθώς η θάλασσα ήταν γεμάτη με βάρκες.

Η ελεγχόμενη στάθμευση έλυσε το πρόβλημα με το μποτιλιάρισμα στη Βαρκελώνη. Οι Καταλανοί άρχισαν να χρησιμοποιούν περισσότερο τα ΜΜΜ για να γλυτώσουν τα έξοδα για το πάρκινγκ που φτάνουν μέχρι και τα 30,55 Euro την ημέρα.

Στη Βαρκελώνη συνέχισα να κάνω ότι και στο Λονδίνο, να περιφέρομαι στην πόλη χωρίς προορισμό, να προσπαθώ να μπω στο κλίμα της ζωής των κατοίκων, καθότι τα τουριστικά αξιοθέατα τα είχα δει το 2001.
Το απόγευμα της Παρασκευής πήρα το μετρό και κατέβηκα στην παραλία της Barceloneta. Παραλία γεμάτη κόσμο, καταλανούς και τουρίστες, αλλά και πολλούς νέους και νέες που μόνοι έκαναν ηλιοθεραπεία και διάβαζαν βιβλία ή άκουγαν μουσική. Η θάλασσα ήταν επιεικώς απαράδεκτη, αλλά δεν είχα χρόνο να πάω σε κάποια από τις ανατολικές και πιο καθαρές.

Το βράδυ το πρόγραμμα είχε διασκέδαση. Και η δασκέδαση για τους Ισπανούς αρχίζει με botellon, την σύναξη για ένα πρώτο ποτό σε πάρκα και πλατείες. Κάτι σαν την πλατεία Μαβίλη, μόνο που τα ποτά δεν τα παίρνουν από το Μπρίκι, αλλά τα ετοιμάζουν από το σπίτι. Και το ενδιαφέρον αρχίζει από νωρίς. Με την προσπάθεια να βρείς ποτά, αναψυκτικά, ποτήρια και το δυσκολότερο...παγάκια. Οι πιό έμπειροι της παρέας άρχισαν να γυρίζουν τα φαγάδικα για πάγο και τελικά καταλήξαμε με δύο σακκούλες.
Το επόμενο στάδιο είναι να βρεις την τοποθεσία, ώστε να μην σε ενοχλήσει η αστυνομία. Το πρόστιμο για κατανάλωση αλκοόλ στο δρόμο είναι 300 Euro.

Όσο για την παρέα, όσο υπάρχει αλκοόλ συνεχώς μεγαλώνει. Οι ισπανοί είναι απίστευτα απλός και ανοιχτός λαός. Ανοίγουν κουβέντα και δημιουργούν συνεχώς παρέες, άλλωτε προσωρινες, άλλωτε μόνιμες. Τους αρέσει να διασκεδάζουν και ξέρουν πολύ καλά να το κάνουν. Εκείνο το βράδυ πήγα για ύπνο μεθυσμένος (boracho) και ξύπνησα με απαίσιο πονοκέφαλο (resaca).