Σάββατο 12.08.2006
Με την Άννα είχαμε να βρεθούμε από τον περσινό Ιούλη που έφυγε από την Ελλάδα. Το ραντεβού μας ήταν για τις 20:15 μπροστά στην Casa Battlo. Της είπα ότι έχω δεί τα αξιοθέατα και αποφασίσαμε να το παίξουμε καταλανοί (εγώ δηλαδή γιατί η Άννα είναι). Ξεκινήσαμε τον περίπατο μας στα σοκάκια της παλιάς πόλης, μιλώντας και περπατώντας αδιάφορα, χωρίς να κρατάμε τον χάρτη στο χέρι και να σταματάμε κάθε λίγο και λιγάκι στα αξιοθέατα. Καταλήξαμε στην Barceloneta, όπου ο αέρας και το κρύο δεν ταιριάζαν με το ντύσιμο μας. Έτσι γυρίσαμε στην παλιά πόλη για να δειπνήσουμε στο «Caracoles», το παλιότερο ίσως εστιατόριο της πόλης.
Στην Βαρκελώνη τα καλά εστιατόρια έχουν πάντα ουρά από κόσμο έξω από την πόρτα να περιμένει για τραπέζι. Στο «Caracoles» η ουρά είναι μέσα. Μπαίνεις και δίνει το όνομα σου. Κάθεσαι στο μπαρ, πίνεις το κρασί σου περιμένοντας ή χαζεύεις το μενού. Και όταν αδειάσει τραπέζι, τα γκαρσόνια με ποιητικό στόμφο αρχίζουν να φωνάζουν ονόματα από τη λίστα. Όταν ακούσεις το δικό σου, σε συνοδεύουν στο τραπέζι σου, αφού περάσεις μεσα από την κουζίνα!!! Οι τοίχοι είναι γεμάτοι φωτογραφίες επωνύμων από όλο τον κόσμο, που έχουν φάει στο εκεί.
Δοκιμάσαμε παραδοσιακά πιάτα (και παέγια φυσικά) και κλείσαμε με crema catalana. Η ποιότητα του φαγητού υψηλή, το ίδιο και οι τιμές του.
Η συνέχεια μου επιφύλασε μια έκπληξη. Η Άννα με πήγε στο «Pecora Negra», ένα κλασικό ισπανικο μπάρ όπου ο κόσμος κάθεται, μιλάει και πίνει...χωρίς μουσική!!! Μου πήρε μια ώρα να συνηθίσω την έλλεψη μουσικής και το συνεχές δυνατό βουητό από τις δεκάδες συζητήσεις που γίνονταν γύρω μου. Αλλά είναι ενδιαφέρουσα ιδεά για να μιλήσεις και να κάνεις γνωριμίες. Μέχρι τις 3:00 που κλείνει το μαγαζί και σε χρόνο μηδέν σε σηκώνουν και σε βγάζουν έξω.
Αλλά ακόμη και για το τέλος σου φυλάνε κάτι ευχάριστο. Στην έξοδο, υπάλληλος του μαγαζιού με βαμμενο άσπρο πρόσπο και το δάχτυλο μπροστά στο τόμα σε τρόμαζε και σου έκανε σσσσσσσ...... για να μην συνεχίζεις να μιλάς δυνατά και να φωνάζεις έξω από το μαγαζί. Οι γείτονες κοιμούνται... :-)
Και ενώ θα έπρεπε να πάω για ύπνο, λίγο η κουβεντα, λίγο ο κόσμος που έκανε πασαρέλα και καρναβάλι μαζί στην Rambla, είδα το ξημέρωμα για άλλη μια φορά.
Όταν η Άννα μου έγραψε σε e-mail ότι η ζωή της στην Βαρκελώνη είναι σκληρή και σουρρεαλιστική νόμιζα ότι είχαν ξυπνήσει μέσα της τα πνεύματα των Νταλί, Πικάσσο και Γκαουντί. Αλλά τελικά είχε ζήσει τη δική της ελλήνική τραγωδία. Και τπραγματικά θαυμάζω τη δύναμη και το κουράγιο της.
Anna...que tengas mucha suerta y alegria en Carolina del Sur.
Με την Άννα είχαμε να βρεθούμε από τον περσινό Ιούλη που έφυγε από την Ελλάδα. Το ραντεβού μας ήταν για τις 20:15 μπροστά στην Casa Battlo. Της είπα ότι έχω δεί τα αξιοθέατα και αποφασίσαμε να το παίξουμε καταλανοί (εγώ δηλαδή γιατί η Άννα είναι). Ξεκινήσαμε τον περίπατο μας στα σοκάκια της παλιάς πόλης, μιλώντας και περπατώντας αδιάφορα, χωρίς να κρατάμε τον χάρτη στο χέρι και να σταματάμε κάθε λίγο και λιγάκι στα αξιοθέατα. Καταλήξαμε στην Barceloneta, όπου ο αέρας και το κρύο δεν ταιριάζαν με το ντύσιμο μας. Έτσι γυρίσαμε στην παλιά πόλη για να δειπνήσουμε στο «Caracoles», το παλιότερο ίσως εστιατόριο της πόλης.
Στην Βαρκελώνη τα καλά εστιατόρια έχουν πάντα ουρά από κόσμο έξω από την πόρτα να περιμένει για τραπέζι. Στο «Caracoles» η ουρά είναι μέσα. Μπαίνεις και δίνει το όνομα σου. Κάθεσαι στο μπαρ, πίνεις το κρασί σου περιμένοντας ή χαζεύεις το μενού. Και όταν αδειάσει τραπέζι, τα γκαρσόνια με ποιητικό στόμφο αρχίζουν να φωνάζουν ονόματα από τη λίστα. Όταν ακούσεις το δικό σου, σε συνοδεύουν στο τραπέζι σου, αφού περάσεις μεσα από την κουζίνα!!! Οι τοίχοι είναι γεμάτοι φωτογραφίες επωνύμων από όλο τον κόσμο, που έχουν φάει στο εκεί.
Δοκιμάσαμε παραδοσιακά πιάτα (και παέγια φυσικά) και κλείσαμε με crema catalana. Η ποιότητα του φαγητού υψηλή, το ίδιο και οι τιμές του.
Η συνέχεια μου επιφύλασε μια έκπληξη. Η Άννα με πήγε στο «Pecora Negra», ένα κλασικό ισπανικο μπάρ όπου ο κόσμος κάθεται, μιλάει και πίνει...χωρίς μουσική!!! Μου πήρε μια ώρα να συνηθίσω την έλλεψη μουσικής και το συνεχές δυνατό βουητό από τις δεκάδες συζητήσεις που γίνονταν γύρω μου. Αλλά είναι ενδιαφέρουσα ιδεά για να μιλήσεις και να κάνεις γνωριμίες. Μέχρι τις 3:00 που κλείνει το μαγαζί και σε χρόνο μηδέν σε σηκώνουν και σε βγάζουν έξω.
Αλλά ακόμη και για το τέλος σου φυλάνε κάτι ευχάριστο. Στην έξοδο, υπάλληλος του μαγαζιού με βαμμενο άσπρο πρόσπο και το δάχτυλο μπροστά στο τόμα σε τρόμαζε και σου έκανε σσσσσσσ...... για να μην συνεχίζεις να μιλάς δυνατά και να φωνάζεις έξω από το μαγαζί. Οι γείτονες κοιμούνται... :-)
Και ενώ θα έπρεπε να πάω για ύπνο, λίγο η κουβεντα, λίγο ο κόσμος που έκανε πασαρέλα και καρναβάλι μαζί στην Rambla, είδα το ξημέρωμα για άλλη μια φορά.
Όταν η Άννα μου έγραψε σε e-mail ότι η ζωή της στην Βαρκελώνη είναι σκληρή και σουρρεαλιστική νόμιζα ότι είχαν ξυπνήσει μέσα της τα πνεύματα των Νταλί, Πικάσσο και Γκαουντί. Αλλά τελικά είχε ζήσει τη δική της ελλήνική τραγωδία. Και τπραγματικά θαυμάζω τη δύναμη και το κουράγιο της.
Anna...que tengas mucha suerta y alegria en Carolina del Sur.
No comments:
Post a Comment