Η ατελείωτη πορεία

Το κτίριο του σταθμού Tanger Ville είναι καινούργιο, μοντέρνο και όμορφο. Και σου δίνει μια ψευδή εικόνα για το τι θα ακολουθήσει.

Το τρένο έφευγε στις 11:00. Έφτασα 15΄ νωρίτερα και παρά τις ουρές έβγαλα εισιτήριο 2^ης θέσης δυστυχώς, διότι η πρώτη ήταν γεμάτη. (Η διαφορά στην τιμή είναι ελάχιστη, στιν ποιότητα όμως τεράστια). Αυτό σήμαινε ότι αν βρεις θεση κάθεσαι και βέβαια γίνεσαι μουσκεμα γιατί δεν έχει κλιματισμό. Αλλά έτσι νοιώθεις Μαροκινός!!!

Οι Γάλλοι κατασκεύασαν τη γραμμή και έβαλαν τα τρένα να κινούνται στο Μαρόκο. Έκτοτε οι Μαροκινοί δεν έχουν κάνει τίποτα. Το τρένο είναι παλιό (χειρότερο από τον καρβουνιάρη), οι πόρτες είναι ανοιχτές στη διαδρομή για να αερίζονται οι επιβάτες και άνθρωποι κρέμονται από αυτές και από τα παράθυρα.

Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής καταλάβαινες ότι είσαι σε μια πολύ φτωχή χώρα. Στις πόλεις που διέσχιζε ή/και εξυπηρετούσε το τρένο έβλεπα εικόνες που μου θύμιζαν ταξίδι της Μάγιας Τσόκλη στην Αφρική. Και είναι όντως έτσι: χωμάτινοι δρόμοι, σπίτια από τούβλα και τσίγκους μισοτελειωμένα και ασοβάτιστα (αλλά τα περισσότερα με δορυφορικό πιάτο), ποδήλατα, κάρα και γαιδούρια μαζί με παλιά αυτοκίνητα, τα παιδιά ξυπόλητα να παίζουν πετώντας πέτρες το ένα στο άλλο.

Κάθε σταθμός αποτελεί μια κυκλική περιτοιχισμένη περιοχή με ένα χωμάτινο, γεμάτο σκουπίδια, ημικύκλιο σε κάθε πλευρά. Σε ένα σημείο του τοίχους υπάρχει ένα άνοιγμα, είσοδος και έξοδος χωρίς πόρτα. Οι επιβάτες που κατεβαίνουν από το σταθμό περπατάνε μέσα στο χώμα προς το άνοιγμα. Γύρω από τον τοίχο συνήθως στήνεται το παζάρι. Κόσμος πάει και έρχεται, Και η ζωή κυλάει ήρεμα.

Το τρένο ήταν υπερπλήρης και οι Μαροκινοί μετακινούνταν συνεχώς αλλάζοντας θέσεις. Σου έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν «μουσικές καρέκλες»! Και όπου καθόντουσαν έπιαναν κουβέντα με τους γύρω τους. Στη διαδρομή προσφέρει ο ένας στον άλλο ότι έχει...νερό...φαγητό...! Μπήκα και εγώ στο κλίμα και προσέφερα τσίχλα σε ένα παιδάκι που καθόταν δίπλα μου. Λίγο πιο μετά, όταν ήρθε η μητέρα του και του έδωσε κάτι να φάει αμέσως μου προσέφερε και αρνήθηκα ευγενικά.

Και ακόμα με το που κατεβαίνεις από το τρένο χαιρετάς με χειραψία τους διπλανούς σου (με τους οποίους προηγουμένως έχεις πιάσει κουβέντα). Ακολουθώντας τις συνήθειες τους, τους έδωσα το χέρι όταν κατέβηκα (μετά από 3 ώρες ταξίδι) στο Sidi Kacem για να αλλάξω τρένο. Το οποίο αντί να έρθει σε 30 λεπτά είχε ακόμη 30 καθυστέρηση και έτσι κλείσαμε μια ώρα στην αποβάθρα κοντά 500-600 άτομα, όρθιοι κάτω από τον ήλιο...!

Και όταν ήρθε το τρένο ήταν τόσο γεμάτο που κολλήσαμε ο ένας πάνω στον άλλο στους διαδρόμους και κάναμε τις βαλίτσες μας καθίσματα.