Day 0

Η πρώτη πτήση ηταν προγραμματισμένη για τις 05:20 το πρωί. Προορισμός το London Stansted.
Έκλεισα τη βαλίτσα...στα 24,5 κιλά. (Ευτυχώς θα αδειάσω τα βιβλία του Αντώνη στο Λονδίνο, οπότε θα επιστρέψω στα επιτρεπτά όρια βάρους. Εκτος αν αποτύχω να συγκρατήσω τις καταναλωτικές μου ορμές...). Σε άλλη τσάντα ο φωτογραφικός εξοπλισμός, σε τρίτη το MacBook, συν το κλασικό σακίδιο ώμου.
Κάνοντας εναν πρόχειρο υπολογισμό κατάλαβα ότι δεν είχα πολλά περιθώρια για ύπνο. Αν τα κατάφερνα να κοιμηθω, θα έπρεπε να σηκωθώ στις 03:00. Και αποφάσισα να μην το δοκιμάσω και να βγω για ποτό.
01:30 ο Βασίλης ήταν κάτω από το σπίτι, φορτώσαμε το smartακι με το...υπέρβαρο και γκάζι για...Γκάζι. Αν και Τρίτη, το Sodade ήταν γεμάτο (και μάλιστα με όμορφο κόσμο). Παρά το άγχος και τη νύστα (σε σημείο που να προτιμώ το κρεβάτι μου από το ταξίδι στο Λονδίνο), δίκαιώθηκα για την επιλογή μου και δεν το μετάνιωσα.
03:40 το υπερφορτωμένο smartακι ξεκινά για το αεροδρόμιο. Οι δρόμοι έρημοι, το ίδιο και το check in της GlobeSpan. Αντίθετα, στα γκισέ της Ολυμπιακής οι ουρές θυμίζουν Εθνική Τράπεζα την ημέρα πληρωμής των συντάξεων.
Την ώρα της τελευταίας αναγγελίας έδειχνα για πρώη φορά το boarding pass μου και ξεκινούσα το μακρύ ταξίδι για την Α30. Ατελείωτοι κυλιώμενοι διάδρομοι αναμεσα σε τοίχους μπλέ, μετά πράσινους, μετα κόκκινους, κίτρινους, πορτοκαλί....Πρώινή γυμναστική σε χαρούμενους χρωματισμούς!
Στον έλεγχο διαβατηρίων ο υπάλληλος με έκανε να ξεχάσω τη νύστα μου. Αφού φυλλομέτρησε το αυστραλέζικο διαβατήριο μου (το ελληνικό μου έχει λήξει απο το 2003 και αμέλησα να το ανανεώσω) με ρωτάει γεμάτος απορία «Πότε μπήκατε στη χώρα;». Χρείαστηκε να του δείξω την ελληνική ταυτότητα προκειμένου να πειστεί ότι δεν πέρασα τα σύνορα με σαπιοκάϊκο από τα παράλια της Σμύρνης, παρέα με Κούρδους και Πακιστανούς. Και τότε μου σημάδεψε το διαβατήριο με σφραγίδα εξόδου. Παρότι η πτήση είναι εντός Ε.Ε.. Ελπίζω να μην αντιμετωπίσω πρόβλημα με την άφιξη μου στο Λονδίνο.